De Tsjerne. Jaargang 15

[p. 9]

Inne de Jong:

Derom

Fier hawwe wy it brocht,
ús forstân, ús technyk
steane foar neat,
de stiennen lizze har siel,
it uranium en it wetter
har lêste geheimen bleat,
produksje fan de a- en de h-
en aensen de kobaltbom
oan de rinnende bân,
wy geane, mei de hel fortroud,
mar deabinaud,
mei de dea hân oan hân,
de geast wurdt oan
de robot forret,
ús lêste hope
is d' atoomraket,
it lêste fisioen:
in foege satellyt,
dy't in mûs en in aep
as offerdieren
yn de romte smyt.

Yn dizze wrâld spilet God
syn stille muzyk
en bout ûnwjersteanber
it kommende ryk.
Wy telle op, Hy telt ôf
en ús forspile tiid
spielt ûnder syn hannen wei
nei de greate dei,
en dêrom is 't, dat noch altyd
de wyn fan de wolkens waeit,
it gers groeit
en de blom bloeit,
dêrom kin in iensum minske,
dy't yn 't neakene gewelt
fan de himelbistoarmers
en de fjûroanbidders stiet,
mar efter de kimen
it preludium heart
fan it nije liet,
syn binearing oerwinne
en wachtsjend op 'e nije ierde
de âlde biminne,
dêrom kin Albert Schweitzer

[p. 10]

 

de sike negers genêze

 

en in optein bern

 

it skrift fan de stjerren lêze,

 

dêrom bidt in mem

 

foar har forlerne soan

 

en sjongt in dichter

 

oer syn ûntsetting hinne

 

mei wyn en fûgels

 

yn de maeijemoarn.

Dichter en dea

Yn it swiere pleit tusken dichter en dea
kiest er posysje yn it jountiidsrea,
dat ear't it yn de waeksjende skimer fordwynt,
sa glorieus oan de kimen skynt,
in apotheose fan de dei,
dat de winnende nacht nimt it oantinken mei
op syn heimige paden, en it noarden lâns
is it midnacht jit ljocht fan in fiere glâns.
Sa skriuwt er mei de reade gloed fan syn tael,
it teken fan syn wurd, it minsklik forhael
tsjin de binearjende eftergroun
fan de jimmer bywêzige driigjende dea,
yn syn earen de droan fan de swarte trom
en de roukleijers sizze de buorren om
en hy wit, sels wurdt er fongen en slein,
mar stil sjongt er troch en syn liet klinkt nei
efter de fierste grinzen wei.

Syn sang sil wêze as it wûnder sjongen
op in eilannegroep yn de Stille Súdsé:
as d' orkaen opstiet en syn longen
útset en it wetter en de beammen rydt,
dat it redeleas fé fan ûntsetting kryt,
dan geane de minsken hân oan hân
it gewelt yn de mjitte nei it faeije strân,
en sjonge tsjin d' eleminten, woest en blyn,
it beevjende liet fan de hope yn.
Hy hat tsjin deads oermacht oars gjin swurd
as de macht fan it biswarrende wurd,
dat stil oer it swarte wetter giet,
en it wetter sakket en riist en it komt
oan de lippen ta en it pleit hâldt oan,
mar it liet klinkt troch, it bifrijende liet,
dêr't er mei falt en dêr't er mei stiet,
dat syn keninklik identiteitsbiwiis is,
it teken dêr't God him mei murken hat,
de sin fan it libben, syn bilidenis.