De Tsjerne. Jaargang 14

[p. 361]

[Nummer 12]

Sjoerd Spanninga:

De ierde sjocht my oan...

De ierde sjocht my oan
it fuorge antlit fan in âlde eker -
ek hja hat jong en sterk west
en har wintle yn de waermte
fan de himel
dan wie de nacht in lusthôf
en de moarn hie 't fjûr yn 'e fuotleasten
om by har to kommen:
hja joech him har leafde
mei blide forwachting
en woun út syn langstme
de kostlike frucht fan har skerte -
nou leit hja stil en wiis
in dreamend ljocht noch yn de lette joun
en glimket my soms guodlik ta
as wie ik sels
ien fan har sibben
hwant myn eigen neisimmer
sil de pracht fan it koalsied
allyksa in oantinken wurde
hûgenis oan it bloeijende libben...

It lanskip

Lit it stige hwer't ik gie omhegen
lit it delgean by myn falen -
oan de hoefslach fan it hynder
wit men hwa't de ruter is
alsá stiet ek de aerd fan dizze reis
syn hânmerk
ûnder myn sandalen:
ik seach de stêdden -
op alle drompels hongeren de herten
ik gie troch doarpen -
yn ider wetter speegle him it leed.