De Tsjerne. Jaargang 14

[p. 336]

D.A. Tamminga:
De sitadel

Nea sloech it waerme reabikape
ljocht meilydsumer en kliener
bimanteling om dy, it memmich wêzen
bûgd oer it miel, dat tusken de iensumheit
fan ús togearre-wêzen réskikt stie. Nea tagediener
tape in frouwehân it yngoe drinken
mei sok ûnrimpen en stil skinken
oer yn de glêzen fan gemiensumheit.

Lea, it wurdt bitter tinken. Bûtendoar
binuttiget de hjerst de roazebêdden,
spint er de paden ticht. En úttsjinne
sinke de pompeblêdden yn de grêften
fan it forfil: ûnkearber en âld barren.

En tusken ús is it sêft brekken
fan it ljocht yn ien inkele romer
en yn it lims en de biennen hêften
fan it tafelreau op it wyt lekken:
lyts en faei fjild-fan-krêften.

Ek as ienris dyn earmen lomer
wurde en de kraften fan ús kinnen
leechskonken lizze ûnder strewellen,
dannoch sil dizze lytse sitadel in
lêste fêsting ús wêze, dy't ûnnimber
is by it sfoarmrinnen fan novimber.

(Ut: Nije Gedichten)