De Tsjerne. Jaargang 14

Durk van der Ploeg:
Liet oan in confrater

Meitsje my tsjinstber, folk, om dyn útgongen to sizzen yn it liet dat altyd sprekt
(D.A. Tamminga)

Wy sliepe ûnder in beam
as wurden yn de tael,
de dichters binne verbael
as fûgels yn in dream.

[p. 335]

 

Wy libje ienfâldich fan brea

 

dat God ús jowt op it lân,

 

de sinne stiet op ús hân,

 

wy stferre deselde dea.

 

 

 

Wy wenje yn ús kiel

 

as in fûgel yn in beam

 

as wetter yn in stream

 

as wurden yn 'e siel.

 

 

 

Wy drage deselde wyn,

 

de wyn dy wurden skriuwt,

 

de wyn dy't aloan bliuwt

 

al wurde ús eagen blyn.

 

 

 

Wy kenne de seizoenen

 

ûnfruchtber yn ús skerten,

 

mistreastich yn ús herten,

 

mank skrille fermiljoenen.

 

 

 

Wy hawwe in hûs fan waer en wyn,

 

in wenstich sté op ierde

 

as fûgels op 'e miede;

 

wy gean de loften yn.

 

 

 

Faek is 't ús swier to moede,

 

mar al Syn wurd is wier.

 

En swalkje wy soms fier;

 

Hy nimt ús yn syn hoede.

 

 

 

God jowt ús tiid en tiden

 

en jitt' in oare tiid

 

en yn it heimichst wiid

 

lit Hy ús sjen de blidens.

 

 

 

De dea is ús neiby;

 

om alles hwat wy witte

 

sill' wy Him wurden litte

 

eart alles yn ús swei.

 

 

 

Hy jowt ús yn it swijen

 

de klearste tael

 

as wetter yn in skael

 

om Him in liet to wijen.