De Tsjerne. Jaargang 14

[p. 303]

Durk van der Ploeg:
Twaris fiif fersen

Simmer

In frou en in fûgel
sliepe opteard
yn it ljocht -

Bûgd tsjin de wyn
giet it lânfolk
oer de kavels -.

Under elke beam
roasket it metael
fan in bile -
Stadich sakket
it sûr
yn 'e krûk -.

In frou en in fûgel
sliepe opteard
yn it ljocht -
en it ljocht is
it teken fan libben
as in simmer fol sie;
as in frou
fruchtber ûnder
eigen dak.

De fûgel is
in beam yn 'e wyn
en de wyn is
de Geast fan God
op ierde
biddend ûnder de sinne.

[p. 304]

III

 

Bûgd tsjin de wyn

 

giet it lânfolk

 

oer de kavels -

 

lizze hja it brea

 

yn de ierde

 

as yn it oanbigjin:

 

it lân lei ûnder

 

de fûgels,

 

de ierde ûnder

 

de wyn.

 

 

 

Wy kinne it net bineame

 

hwant de die leit

 

efter it wurd.

 

Wy lizze it libben út

 

as twa hannen simmer;

 

as in fûgel

 

ûnder de himel;

 

as ûnder eigen dak.

 

Mar it libben is

 

likefolle dea

 

as it net earst

 

lein is yn de ierde

 

om woun to wurden

 

as twa lichemen

 

ûgel boppe de wyn.

Under elke beam
roasket it metael
fan in bile -
steane de fûgels
stoarn as wynwizers
op 'e skuorren
hinget oan 'e muorren
it tiksel, de dea.
Brekt de frou
yn de skealjen it brea
as in ierdske simmer.
Steane de seisoenen
iepen as skeaven;
binne wy stiennen
yn 'e wyn
op in âld hiem.

[p. 305]

V

 

Stadich sakket

 

it sûr

 

yn 'e krûk -

 

hwant jeld is

 

de simmer

 

yn de seizoenen.

 

 

 

Stean de skuorren heech

 

de fûgels falle

 

dea tsjin de fierte

 

en ûnder de sinne

 

deadet de man

 

it fjûr fan

 

it feest.

 

 

 

De nacht giet om

 

oer de hiemen

 

en djip yn it hûs

 

sakket it sûr

 

yn 'e krûk.

[p. 306]

Hjerst

Oer de ljocht
kym dûnker
de man -

Yn jeld en dea
draecht er de fane
om hûs en hear -

Frou en fûgel
binne twa lichemen
ûnder de moanne -
Sliepend op it wetter
fan de ienfâld,
barnend it fjûr fan de man.

Oer de ljocht
kym dûnker
de man -
en de moanne
in slypstien
foar fûgels.
Geane de deaden
op 'e hûken
om 'e hurrel.
Hoar harket
de hjerst
om it hûs.

Yn jeld en dea
draecht er de fane
om hûs en hear -
is syn gemaek
in fabel yn
de gehuchten.
Stiet oan 'e muorre
it krús fan in
kommend slachte.

[p. 307]

 

Hwant de bile falt

 

neijer oan 'e beam

 

as de fruchten.

Frou en fûgel
binne twa lichemen
ûnder de moanne -
ien lichem
ûnder de wyn.
Hwant de dea is
inkelfâldich
as wetter en brea
mar it libben is
in beam, dragend
in fûgel op har
skouders;
slaende de ierde mei
hearren en sjen.

Sliepend op it wetter
fan de ienfâld
barnend it fjûr fan de man -
draecht hja de frucht
fan it libben
as in folle skeaf,
in simmer, in
beam fol leaf.

Falle de jounen
leaden oer de
hjerstige hiemen,
giet hja har stille
gong om it hûs:
brekt ivich de krûk fan
libben en dea.

[p. 308]

Johannes de Doper

Hy wie in
slim dy rôp
yn de woastine,
in sizzende sinne
wenjend yn in
hûs fan sân
mei sprinkhoannen
en wylde hunich.
Hy waerd stjûrd in
hân ûnder de
himel in
hillich
heraut.

Hy hiet ienfâldich
Johannes de Doper,
hwant by moast
wetter wurde
op it lân:
stilsteand
wetter
en in
fûgel fier
doopwetter drage
nei de
Jordaen.

Hy moast yn
de woastine wenje
as in beevjende beam
oan 'e boarne
in iensum atol
op it lân.

[p. 309]

 

Dêrnei stjûrde

 

God him

 

nei it wetter

 

ta tael en teken.

 

 

 

Hwant it lân is

 

tael foar de fûgel,

 

it wetter teken

 

foar de fisk.

Johannes doopte
de skare mei
it wetter fan
de Jordaen
fanwege har sûnden.

Mar Jezus doopte
by to forfolling
fan de gerjochtichheit.

Hwant God stjûrde
Jezus, in fûgel
op ierde
slaende yn it hout
in hillich amulet.

De beammen boarten
oan har nawlen
by de Jordaen
doe't hy it
Wurd lei yn de
kiel fan de skare
en preke it
wetter en bloed
oer de rêch fan
in fûgel
dy't roun tsjin
de sé en
de sinne.