De Tsjerne. Jaargang 14

[p. 257]

[Nummer 9]

Sjoerd Spanninga:

El medico

De delte
lei noch dwyl
to hymjen yn har hengelmatte
sa koartsich stie it fjûr
har op 'e gleone eagen
en sloegen har de sliepen
lûdsprekkend en stombleakere
fan haet
de leafde ta it libben
wach en toarstich -
it wetter wie syn drystens kwyt
en die in sleauwe slach
om nei it rif to baeijen
in hongerige haeijebek
hwer't mannich lot
in wrede dea wei stoar
it bleau mar draeijen
ûnder de bimoks'le kyl
fan in pirateskip
rôffûgelige fisken
skeaten warleas yn it skaed
en sieten stil
se lieten amperoan
in fin forwege
en joegen oars de wolkedriften
soms de wylde groun
útboarstingen fan blommen
syn fulkanysk krûd
of woun de wyn
ta mylde stringen
't glânzjend famkeshier
nou raffelen de raeijen
skronfelich har foarmen bleat
dat neat koe jin bikoare
in dounsplak foar de swarte flinter
en syn tryst fortier -
mar juster hat de rein
genêzing sein de sike seilen
en gie mei frisse moed
wer de passaet

[p. 258]

 

el medico

 

by syn pasjinten lâns -

 

wytskomjend hat de sé

 

it rûze op 'e rotsen

 

dat hiel de loft roek balsemyn -

 

doe weau de palmbeam

 

al syn waeijers iepen

 

oer de kust

 

kwant ider skepsel

 

socht syn heil en hoede

 

en seach forblide

 

troch syn kommen -

 

de sinne

 

draecht de holle heech.

Napels

God skoep de dei
en ik gean der troch
napels hinget de wask út
in lappige loft
oer smelle stegen
de tsjustere sloppen
tusken de sinne
soms spilet fan lytse fioelen
sjongende fûgelkouwen
it leed nei hoppen
dan trueret it liet
in reade rânne om 'e eagen
de stilte siket
it blauwe kontoer
fan de ljochtmoanne baei
mar aenst springt it libben
it hert wer yn
en de laits fan de sékob
makket jûchhei
oant djip yn 'e nacht
it wetter hat dounsjende fuotten
en 't bloed in draeijende drift
iepene krater fan lust -
efter de kust
it fortarrende fjûr fan de dea
de brânnende berch...

[p. 259]

Wy kamen by de poarte fan de nacht

Wy kamen by de poarte fan de nacht
en stoarren nei de kym
hja stil fan wêzen
myld forjaen
dat gluorre op in gouden groun
ik mei de brike mûle fan de haet
in koppich raem sa stom en stym
foar 't suver wyt
har minlik wurd
wylst gie oer 't gea noch sinnebloei
en stie yn ljochte preal
in eale roaze
fan de blauwe bergen
doe helle út syn toverdoaze
de joun it hearlikst koloryt
en joech syn klearte oan jokoende
en my 't skarlekken fan de sûnde
it bloed dat op de stiennen greide
earne har oan triennen briek
hwer't men dwergen hat forskûle -
lykwols sa libbensgreat as myn freondinne
sa neat as ik myn tinzen tocht
teach ús slûchtrêd dat amerij
in lytse karavaen foarby
dy't herberch socht yn dizze muorre
en 't moed waerd my oerrinnend fol
dat al it read aenst fan my striek
om't njonken my in skeper diek
it skurf habyt sa grien as gers
mar mei de himel yn syn eagen
dy't wosk myn klaed op 't hurde hert
ta wite wol
en droech it as in laem -
de stjerren holden oer ús beide wacht
doe't wer de in gel fan my wiek...