De Tsjerne. Jaargang 14

[p. 204]

Durk van der Ploeg:

Fjouwer fersen foar Eva

I

dou bist
in flechtich
sliepende frou
dy't yn har
dreamen de skonken
oplûkt yn
de skaden
skean tsjin de
middei dy't
him omdraeit as
in dom dier.

II

dyn lichem
opteard yn 'e sinne
forroert him net
op it koele
wiuwen fan 'e wyn
mar draeit him
stadich fan de
sinne ôf mei
mathematysk
gewelt.

III

dou leist
as in
neakene fisk
om dyn nawle
en de nacht
weeft om
dyn ljisk
de forhoalen
fâlde mei
hannen fan
fordraechsumens.

[p. 205]

IV

stadich wurdstou
yn dyn skaden
folwoechsen ta
frou
wurdt dyn lichem
in hûs
mei skouders
dy't de sinne
drage oer it
hear.

Simmer

roazen bloeije as skom
tsjin de muorre
wiuwe weinend tsjin it rút
dat yn diggels rinkelt
fan sok in pea.