De Tsjerne. Jaargang 14

[p. 77]

Durk van der Ploeg:

-

nou't it ijocht
iepen giet
op de sliepen fan de joun
is de dei
in woune op it wetter
wurdt it lân
in fiere swerfstien
dy't de kleuren fan
dit seizoen fordielt
op it skelet fan 'e nacht.

de op eachlingte
wytwiuwende hân
wurdt legindarysk lyts
yn de tsjelk fan
it lok

en de tiid
stiftet
in net to neamen
koartswurd
yn 'e mûle fan
it forlies.

[p. 78]

Prinsegreft

de dei leit
metael op
it wetter as
sêfte muzyk
dat troch de
parken swevet
melancholyk
en blau

it byld fan
de frjemde frou
toevet teantslend
by de grêft
hweryn sêft
beammen groeije
as greate
aquarellen.

de nacht brekt blau
op it wetter
fan 'e prinsegrêft
nou twinge sêft
pinsieljend
de eagen fan in frou

en oer de glêzen stêd
slacht mankelyk it liet
sa wurdt de nacht in bêd
sa wurdt de dei fortriet.

[p. 79]

Konsert

it ljocht leit
op 'e tafels ré
en tekent tsjin
de muorren
figueren as fisken
yn 'e sé
ik lês sabeare
partitueren
kwant alle
noaten lykje
op fûgelpoaten.

Sniepop

mei dyn hannen
winterkâld
mei eagen
fan bern
oertsjûgjend en
boartsjend
mei dyn hiele
fantasij
út snie
in minske
boetsearje
mei eagen en mûle
fan antrasyt
en earen - omdat
se dochs al dôf binne -
fan fjûrféste
blaublomme diggels

jow him
in blanke stel
in ruten pet
en in stiennen
hert.

[p. 80]

Fleanende fisk

de moanne
riidt de
nachten
oer de sé
fisken lizze
nimmensré
op 'e floed
fleane op
de ûnrêst
fan it floed
rimpen
mei it
krimpen
fan 'e wyn
it noarden
yn.

-
ik kear my
stadich fan dy ôf
forienlâldigje
myn ankels yn
de tegels
ik rin de stêd
yn har forbân
en skein mysels
yn alle spegels
mei de nellen
fan dyn
hân.