De Tsjerne. Jaargang 11

[p. 359]

Sjoerd Spanninga:

Yn it lan fan de fiskjende wiisgearen

de joun reaskimerjend in hêniol ljocht
dêr't it wetter yn libbet
skobbige skynsels fan sulver en goud
in stikmannich iiskers iordreamd mei de groun
sitte de klinten yn reidene mantels dukt
en sjogge skealik en dimmen
de wjittering lêns
Hwer't it tilt lan de duvelsearen
mimerjend jow ik my del
ênder in âlde pynbeam
de brune pylgerpij
ién mei de bitse nullen
en oertink de wurden lan de dichter:
wol immen it wêzen lan de kweageasten alhiel bikeare
dy moat it swarte stiel geregeld op 'e slypstien hâlde

Lofliet

En it bart net by ús, sa't in elts wol wit,
dat men oaren it brea êt 'e mêle stjit,
en spat jin it bloed lan de neilen ek wei,
dan gûlt der gjin minske as inkeld jêchhei,
en sit der in laem mei in jonge ka,
dan lit men har rinne (it lealst lan 'e ra),
en dit wiist op in ljochte gael yn ús folk,
dat it donker lan tael him ta oansjen molk...