De Tsjerne. Jaargang 11

[p. 302]

Ria Postma-Stolk:
Fiif minuten is to lang

Mourns, as de susters fan 't bed komme, hat Paulette swarte toffeltsjes oan en in swarte peignoir fan glanzgjende side. Hja giet nei boppen ta om har popke to helpen en rint op 'e treppen as in jong mefroutsje. It hiele tohus is dan fan har: de wide hal, de brede treppen, de doar nei de babykeamer. Der is noch net in suster dy't komt om har to steuren, en hwat bitider as se wie, hwat langer as dat duorret.

Se is soms ier: allinnich derom. Letter is har berntsje fan de susters, letter moat sy ketoenene jurkjes oan ha en blommerige skelkjes, is se arbeidster, waskfrou, boadskipjonge fan it kantoar. Letter is se alles, utsein mem en mefroutsje. Hwat stiet har better? De susters witte it net.

Fammen as Paulette komme hjir net faek om holpen to wurden. Dat bin mear de jonge froulju, dy't der mei oan binne: dy't net in keamer ha om yn to wenjen en net in man, dy't foar harren soarget, of gjin alden dy't helpe wolle. Dat bin de fammen, dy't de kost net mear fortsjinje kinne nou 't harren berntsje oan it kommen ta is, en dan, yn need, by Kinderfreude oanklopje. Der meije se harsels forsoargje litte, helpe litte as it safier is, en lekker ite om gau better to wurden. Dan is de moaiste tiid foarby en moatte se hurd oan it wurk om de bihanneling lyk to krijen. As it berntsje greater is en hja sels wer sterk binne, meije se in kar dwaen: Fuortgean, mei of sûnder poppe.... hjir bliuwe as help yn 'e hUshalding of leare four bernesuster, dat kin ek.

Mar hoe is it mei Paulette?

Hja hat noait de skyn jown, dat se gjin rie mear wist. It like wol, dat it har neat hindere om hjir to kommen en dochs wurdt der sein, dat Paulette ryk is: de dochter fan in deftich direkteur of fan in greate hotelier fit 'e Frank-Switserske bergen. Greatbrocht om op skitterjende bals de stjer fan 'e joun to wurden en sa reklame to meitsjen foar heite saek. Greatbrocht om to trouwen mei de man, dy't Papa noaske: in man mei jild en goede relaesjes.

Hja soe net mear bern hoege to krijen as sy sels winske.

As sy in misstap bigien hat, wie der dan net in oare oplossing foar to finen? Hja hie hjir ek komme kinnen as allinnich-mar-mefroutsje. Papa koe dat dochs wol bitelje. En as de poppe der dan wie, en it fammensbern hie wer in moai figuerke, dan hie se noflik in hoartsje Atfanhils west en koe se moai oansterke en fleurich wer nei hus ta. It berntsje

[p. 303]

hie hjir bliuwe kinnen; wie dat net it beste foar soksoarte minsken?

Mar sa is it net gien! Se woe hjir bliuwe, se soe hjir wurkje.

- Dat sil ek hwat wurde, hat suster Verona sein; doe 't Paulette noch by har op 'e kreamkeamer lei, en sy dat hearde:

- Dat sil ek hwat wurde, as dy hjir bliuwe moat. Sa'n mefroutsje: mear lest as gemak foar us fansels.

- Sit dou net yn noed, sei Fraulein Palm yn it kantoarke: se sil nei de keuken, se wurdt gjin leading.

- Sil se nei de keuken? Hwat moat se derre?

- Dweilje en bjinne, skuonpoetse.

Fraulein Palm hat lake, in bytsje minlik: - Se wol it sels, se kin der mear fortsjinje as by jimme.

- Ik tocht dat se ryk wie.

- Wie.... miskien. Us kin se neat bitelje. Se moat de hiele bihanneling weromfortsjinje.

- Soa, sei suster Verona: weromfortsjinje....

- Paulette, bringstou de brieven op 'e bus? Hy wurdt mei fiif minuten lege.

- Paulette, makkestou de tafel re? Paulette, hjir bin de apels, dy't skyld wurde moatte. Paulette, suster Verona hat om dy roppen, ik leau dat se lulk wie!....

En Paulette andert:

- Ja suster. It spyt my, suster. Ne, Gina, ja Gina. It is al dien, Fraulein Palm. Hjir bin ik wer Gina, hwat moat ik nou?

Weromfortsjinje. Ierappels skile, flierren bjinne, de skille klingelje en tafel opredde. Fleane, drave, oanfitere wurde en greate mfilen oanhearre.

Der bin net folle fammen, dy't atstean koene hwat Paulette atstiet, samar, sander hwat fiele to litten fan wrok of tsjinsin, suver altyd fleurich en geduldich. Mar hoe komt dat?

Der binne susters, dy't tinke, dat it har to dwaen is om yn in goed bledtsje to kommen by de jonge Herr Holland. Mar dat is ommers al to mai: Mei dat to winskjen hat immen noch gjin wurkroutine en batendat, se is al trije wike earder bigoun as hy, en doe wie se ek altiten krekt en warber. Wol is it Anbigryplik fan de direktrise, dat se him in keammerke jown hat neist it wurkhok en de keuken, en net ien fan de frije keammerkes yn 'e sted. Nou yt er net allinnich mei it personiel, mar ek jouns formakket er him faek yn 'e keuken. Hwat dan noch net is, kin samar komme. It jufferke bisiket it genoch mei him. Hja is moai en leidich. In protte manlju soene der net oer kinne. Herr Vonderlaan? De susters

[p. 304]

hawwe him heech: hy hat in helder forstan en is fan goed kom6f. Mar Paulette. Hoe fier soe sa'n faem him krije kinne as se dat perfoarst winske? Hy wie in beste partij boar har! It is to hoopjen, dat hy wizer is.

Dat sizze de susters en Paulette wit it. Paulette fielt hwat der stiket efter minachtsjende eagen en strange oarders. Paulette mei graech op 'e hark stean, en dan fornuveret se har oer al dy kostlike domme praetsjes.

It is ommers net wier dat se fan has forjage waerd, of dat se har sitte litten hawwe. En hwat is it nou komyk dat se oergunstich op har binne om har freon at Hollan. Hy is de ienichste dy't wit, hwer't de oaren nei riede meije. Dat is sa kommen. Doe't er in skoftsje yn Kinderfreude wie, is se mei him oan 'e praet rekke:

- Herr Holland!

- Fraulein Paulette.

- Ha jo it hjir hwat nei 't sin?

- O, jawol, Fraulein Paulette.

- Is it wol amusant miskien, mei safolle froulju yn ien has?

- Haha.... miskien. Hwat tinkt jo?

Ik soe wolris witte wolle hwat se oan jo forteld hawwe, oer my.

- Neat. Ik leau fan neat.... Hie dat dan moatten?

- Já.... Hja hiene sizze kinnen dat ik in min frommes wie

- Ik soe wolris witte wolle hwat se jo forteld hawwe, ommers ek oars gjin praet. Ik moat tige ryk weze, yn alle lase opbrocht, mei prachtige kansen foar in goeije libbenspartner, en nou fan has forjage. Ha jo der neat fan heard?

- Ne, mar geane jo fierder.

- Nou, se kinne it net gewaer wurde oft it sa is. De direktrise soe bislist nearne oer prate.

- En?

- Der mei ik wol oer.

- En wolle jo it my nou ek net fortelle?

- Dochs. As jo jo stilhalde kinne....

- Fansels.

- Binne wy nou freonen? freget Paulette.

- Op ien bitingst, seit Rinus van der Laan: dat wy ek dou tsjin mekoar sizze, oars is men yn Hollan gjin freonen. Ik haw al sa it mier oan dat stive ‘jo’ hjirre, en al dy oerdreaune hoflikheitsfoarmen!

- Goed! Dan siz ik: Griissti, Herr Holland!

- Griissti, Paulette.... Hja sizze dus ek al dou en dines.

[p. 305]

Hwat hat it dan noch foar suster Leni en suster Hanni to bitsjutten as by harren op in kear itselde freget? Bin sy net mear as in waskfrou-wurkster? Hiene sy net, as learlingforpleechster, allinnich dy eare hawwe moatten?

Hja kinne Paulette der net om ntstean. Al fornimt Herr Holland it fansels noait, Paulette fielt it mar al to skoan: sa heechhertich bihannelje se har.

En dat is nou Paulettes fordivendaesje: nocht oan Onnocht. Derom formakket se har om it spul mei it Hollanske fanke.

Hast de nije al sjoen? freget se Herr Holland as Dedtsje

yn Kinderfreude oankommen is....

- Der komme safolle nijen, en ik sjoch net nei fammen om.

- Mar se woene har Fraulein Holland neame, en dat woe se net lije!

- O, dou bidoelst....

- Hast har dan al sjoen?

- Fraulein Palm hie ha wollen dat ik har fan it stasion ofhelle, mar dat roun op neat fit, ik wie de sted yn!

- 'n Strop foar har.

- Of in strop foar my ‘...

- Mar dou silst dochs wol mei har prate?

- Wy sille ris sjen.

- Silst nou 'loch net nei har ta?

- Siz, hald dy stil, dou likest Gina wol.

- Ik soe it mar dwaen. Se is sa Onwennich. Meist wol hwat boar de goeije gong fan saken oer ha.

- Dou meist der de gek net mei ha; dou hast gjin hert.

Se fitert him oan. Se keart him.

- Herr Holland, ne!

- Gean wei, lit my los. Dat bern hat myn tekening stellen!

- Ik haw it sjoen, doch net sa dom. Hwa rint nou efter sa'n fanke oan!

- Ik moat dy skets wer werom ha. Dou bist gemien. Bliuw fan my of!

- Och, hald dy stil: dou hiest him dochs net krigen. Dou soest allinnich in flater slaen, hwat tinkstou eins?

- Mar ik haw ommers sjoen!....

- Dat jowt dy neat. Ik wit hwat betters. Kom mei nei de waskkeuken, ik wol dy helpe!

- It sil hwat weze, seit Rinus van der Laan.

Hy is noch net oer syn lulkens hinne.

Haedstik Ut in by Laverman n.v. to forskinen roman.