De Tsjerne. Jaargang 11

[p. 177]

[Nummer 5]

S.J. van der Molen:

De pearen

Seis ûre, dat de glézen doar komt ticht.
Nei neon, chefs en tiere klanten
nei dei fan nylons, pumps of wanten
is dêr de joune mei in mylder sicht.

De feint stiet al to wachtsjen foar it rût.
Dan tripket hja him kwier tomjitte.
Hy krijt har fyts en oer de strjitte
sette hja earm yn earm de Nijstêd út.

Hwat sil it wurde: Tivoli of Tún,
in slow-fox of hwat doelleas rinne?
Of sil it lok ditkear bigjinne
by blanke tonic en kroketten brún?

Ik bin har wilens al wer kwyt.
Mar oeral dêr't de saken slútten
wjerspegelje de brede ruten
de jonge pearen mei itselde wyt.

Hwer rint de waerme dream op út?
Mar goed, dat hja it joun net witte;
hja kinne langernôch jit sitte
iorfeelsum foar in ûtpraet rút.

[p. 178]

It hus

Hwa dy't it hûs dêr lizzen sjocht
op wiid gazon jin prissenteare
(de leane makket hoask in bocht)
kin dit healwize langstme keare:

to libjen ekris sa solyd
yn sealen elter linsterrige,
bibeet'le mantels, moarmerwyt,
en tsjinstberen, dy't swijend nige?

In boade skout jin 't finster op
en 't park lit swiere roken driuwe
út beammeseam faisanterop
wylst spjêrren tsjinstré koelte wiuwe.

Men kiest in learen foliant
en nimt in sit oan hege finsters.
Oer d'affaers, hoedzjend oan 't lewant,
struit middeisinne giele glinsters.

O wis, oerdei soe 't wier-wol gean.
Mar hoe, as nachts yn d'earste slomme
de deaden om 't ûnthâlden lean
forwitend foar it pronkbêd komme?