De Tsjerne. Jaargang 11

Op it harspit:
Proast, prikke!

It is mei it bisprekken fan Fryske boeken yn it Friesch Dagblad wol in nijsgjirrich gefal. It kin foarkomme dat in roman as Hoeder en skiep ynpleats fan in litterair-krityske, in godstsjinstich-morele skóging kriget op de earetribune dy't foar de haedredakteur, it Earste Keamerlid H. Algra, omearre is. It hoecht jin gjin nij to dwaen dat guon oare Fryske boeken, foarsafier't ik neigean kin almeast fersebondels, in skóging krije fris fan 'e lever yn it Nederlênsk skreaun. As it my net raer mist binne der ek Fryske boeken hwa't de eare fan in bisprek yn dit deiblêd alhielendal net barre mei. Net yn de foarm fan in haedartikel, net troch middel fan in Hollânske skóging en seis net iens yn in stikje, folût ûndertekene troch blykber in redakteur dy't himsels ‘Prikke’ neamt.

Hwat it skogjen fan Fryske boeken oanbilanget is men dus langer fan it Friesch Dagblad wol it ien en oar wend. De skoger is ornaris krekt in oaren as men forwachte hie. Dat der seis yn sok in ûnbirekkenber systeem noch wol forrassingen skûlje kinne, die my bliken út it ‘bisprek’ dat it F.D. okkerdeis (as earste - dy eare moat men de redaksje jaen!) wijd hat oan de novelle Sûnder sûker fan Jo Smit.

Ik sil mar net sizze hokker redakteur as ik (yn myn ûnskuld) op it each hie om yn 'e bineaming to kommen, dit dochs wol nijsgjirrige boekje to skogjen. It is lykwols oars biteard. De redakteur Prikke, as fémerkman foar it neist oanlokke troch de titel fan dit tinne,

[p. 175]

griene boekje, hat der oer gear west, sa't men dat op syn boerefrysk neamt. Hy hat prikken yn it wurk steld (dat docht er wolris faker, leau ik) om der in lollich stikje fan to meitsjen. Oer Jo Smit, dêr't er in ‘swak’ foar hat en dy't nou in novelle publisearre hat dy't ‘pûrbêst’ is mar dy't hy, earme Prikke, net bigripe kin. Folgje noch hwat partikuliere meidielingen û.o. oer in foardrager dy't heal dronken op bêd lei, ûnder it foardragen, as ik, F.D., it F.D. goed bigryp. En oer in romer dêr't Prikke graech ris fiks yn sjen woe, mar it guod dat yn dy romer heart is op 'e redaksje fan it Friesch Dagblad net yn foarrie, docht bliken. (Dat haw ik nammers op in prikje).

Dat sadwaende, Prikke wit it wier net. Nei goed fyftich rigelen Prikke-grappigens komt er einlings ta dy konklûzje. De nei foarljochting toarstige en bigearige lêzers fan it Friesch Dagblad moatte it dêr dan mar mei dwaen.

Nou gun ik Prikke graech syn romerfol - miskien hat er dy nedich om eh.... grappich to wêzen. It bisprekken fan boekjes as Sûnder sûker soed er lykwols better oerlitte kinne oan minsken dy't safolle binul oer litteratuer hawwe dat hja soksoarte wurk fetsje en der yn in minder ôfwaeide trant oer skriuwe kinne. Of binne der sokken ûnder Prikke syn kollega's net? En as Prikke dóchs frij mandaet hat, hwerom skriuwt er dan nea ris in haedartikel?

F.D.