De Tsjerne. Jaargang 11

[p. 145]

[Nummer 4]

S.J. van der Molen:

Mem

Gjin oantins bleau my fan har by,
mem, dy't my al dy moannen droech
en yn dat skriklik amerij
my har to jonge libben joech.

Ik stoarje op de stomme stien
en op 't al hwat aldlrinsk petret.
Mar beide binn' al heal lorgien
en sizze my it wezen net.

Urt ik fan har - in libben wei -
dan inkeld mar it hier, it each?
O mem, dy't nea myn namme sei.
O mem, dy't ik to ninter seach.

Ik kearde fan it stille lân,
dêr't ik in irjemd bitocht,
tornaem net hoe't in lytse hên
ynienen mines socht.

In laits, dy't blier oer w ank jes rint,
towyl it mûltsje giet en giet.

Hoe sikestû yn stien en print
dy't libbensliii hjir loar dy stiet?

[p. 146]

Flechtige maityd

't Is alle jierren 't selde sankje
sjin dat it maityd wurde wol:
in winter snak ik nei dat drankje
en nim my loar, ik drink my lol

oan it elikser lan de sinne,
mei krûderij fan tulp oi krook
en hwat der mear loar grienten binne
as boarnen fan de maeijerook.

Ik nim my loar mei iepen earen
de sang to heinen fan de link
(ont nou ta woun er alle kearen
it my noch öl mei syn pink-pink).

Ik nim my loar de dei to priúwen,
der op to sûgen as in prom,
my wei to jaen oan 't jonge wiuwen
fan twjirren wyn, allyli in plom.

't Is eltse kear lykwols itselde:
de jiergong raent in klûnt allyk.
En ik haw amper rierd, dan melde
de gies har al wer, mankelyk.