Op it harspit:
Oar gefal fan ‘hass-liebe’?
It ‘Schrijvers Almanak’ 1956, 4e jg., gearstald troch Bert Schierbeek en Jan Walravens, jowt by elke skriuwer in foech biografy, út gegevens fan de persoanen séls opsteld. Jac. van Hattum, berne 1909 to Wommels (Fr.), hat dêryn in ‘Auseinandersetzung’ jown ta it lân fan syn berte, dy't mear misledigjend en nijsgjirrich is as krekt. Hy skriuwt:
‘Ofschoon hij nimmer publiceerde in “de taal van het eerste land” is veel van het weik doortrokken van Friese jeugdherinneringen. Het ethno-psychopathisch karakter der extreem Friese beweging heeft niet bepaald zijn sympathie, hoe zeer psychopathieën overigens zijn belangstelling hebben. ‘Waarom Indonesië wel en wij niet?’ gaat hem iets te ver, waarschijnlijk om een anders geörienteerde Liefde voor It Heitelân.’
Kommentaer? Och, it is in âld liet. Soene wy hjir ek net to meitsjen hawwe mei de sùnderlinge haet-leafde fan guon Bûtenfriezen, dêr't Poortinga it yn dit nr. oer hat? Of is it inkeld om by party Hollânske konfraters yn 'e gunst to bliuwen dat dizze skriuwer der sokke hannelsreizgersmopkes útsmyt? Ethno-psychopathysk (dêr't ik sa n wurd om siz) liket hy ús in ekstreem gefal ta.
D.A.T.
Auteursrechtelijk beschermd