De Tsjerne. Jaargang 10

[p. 364]

D.A. Tamminga:
Ballade fan it spylske hus.

't Is de olie van de druiven
die de droefheid doet verstuiven,
't Is de olie van het graan
die de droefheid doet vergaan.
Skylger drinklietsje.

Kom freonen, skik hwat om it fjûr
en lit de skoarstien bromme.
By 't fier en jounich ségerûs
moat dit forhael fan 't Spylske Hûs
gjinien fan jimme ûntkomme.

Hwa't nou de Eilânswei oer giet
to foet of yn sawn hasten,
fornimt fan 't Hûs al fier foarút
deun by de Mole om 'e súd de
wytbistrutsen foarsten.

Sa is it nou, sa wie 't alear.
Dy rea-bipanne skuorre,
forware yn rein en sinneskyn
is boud twa rûge ieuwen lyn
sa lêst men oan 'e muorre.

Mar hwa't de griene pôlle op rint
tinkt fuort oan ûnk en evel.
De skuorrenael, hoe kin 't sa bryk,
in spylske kouwerêch allyk,
rint bochtsjend nei de gevel.

En hjir bigjint dan 't bryk forhael. -
Twahûndert jier foar dizzen
wie Tsjaerd fan Jort fan Jap fan Hee
to riede woarn om op dit sté
de earste stien to lizzen.

Syn holster loek yn 't bolle sân
in streek, - dat wie de bridte.
En al it boerefolk gie los,
it each wie harren wetterpas,
de juttersheak har mjitte.

[p. 365]

 

In houtlêst, by it floedmerk foun,

 

tôgen hja oan op weinen.

 

Op Tsjaerd syn pôlle waerd it lost,

 

ta hoannebalke en bynt forklost,

 

iken en riga's greinen.

 

 

 

Mar alle mjitte en roai wie wei

 

doe't westlik by Peal Alve

 

in skip mei Spaenske wyn forgie. -

 

Hja dronken it of 't wetter wie,

 

en 't smakke har as salve.

 

 

 

Al spyljend bouden hja it hûs.

 

It geafolk stie to gnuven.

 

De opperman song as in alk

 

en mong syn droege mitselkalk

 

mei oalje fan 'e druven.

 

 

 

De boppebaes, mei tizich sin,

 

soe 't steande wurk ris sichte,

 

mar fij, naem hy de dyk yn 't each

 

dan wie 't oft hy de dunen seach,

 

sa hie ús maet de hichte.

 

 

 

De spuonfeint mei in boppelêst

 

lei sliepende yn 'e hjouwer.

 

En Tsjaerd fan Jort hold op 'e nael

 

in oanspraek yn 'e Spaenske tael

 

en die de Skotse Fjouwer.

 

 

 

Sa floeide dêr in simmer lang

 

de Spaenske wyn by kannen,

 

oant nei in lêste dolle roes

 

it hiele hollebolle hûs

 

siet ûnder tek en pannen.

 

 

 

Doe't alman's lever skodde hie,

 

it stegerwurk weinommen,

 

rôp ider tusken dyk en dún:

 

- Dy hele nye boereschún

 

is dronken, pot mei blommen! -

[p. 366]

 

Nou bin de bouwers lang fortein,

 

de jierren krieme en keare.

 

N'òch hat it Hûs dy spylske bocht,

 

it swiete Spaenske druvefocht

 

ta ûnfol priizge eare.

 

 

 

Gjin wûnder dat it nommel folk,

 

dat dêr nóú fiert de leije,

 

oeribel hâldt fan sang en douns

 

en by har gearsit jerne jouns

 

in Spaenske taepje meije.

 

 

 

Hwant as de koark de loft yn poft

 

dan bart der 't iene en oare.

 

Dan rûst it heimich út 'e kap

 

en heart men Tsjaerd fan Jort en Jap

 

sêft sizzen: - Si, signore!

 

 

 

* _* *

 

 

 

Sa wie 't forhael fan 't Spylske Hûs,

 

sa, freonen, waerd it makke.

 

't Wie wol de brike kant hwat nei,

 

mar dochs, it wie to goed om wei,

 

ik hoopje, 't hat jim smakke.

(foar Willem Valk)