De Tsjerne. Jaargang 10

[p. 357]

G.N. Visser:
Fiif fersen.

I

Eltse dei
Wurdt myn hert
Stadich meald
Troch de fleismoune Gods
Eltse dei ûntstiet
In dûnkere smots
Dripket bloed......

En nea seit God
Ik bin wurch; sa is 't goed.

II

Yn uterste ellinde
Rin ik op strjitte
Och, der wie nea in frommes jitte
Dat, spontaen.
Hie mar ien nommel fielen

Jaen

Ik draech allinne myn ellinde
Froulju: 't is allegear rekkenkunde.

III

Faem, astû twifelst oan dysels, de wearde
fan dyn wurk, de sin fan dyn bistean,
kinstû amper fierder gean.
Is 't fan binnen allegear kapot.
Stiestû
foar it swart bankrot.
Dan
bliuwt dy altyd noch - weagje en wurd ryk -
de man.
fysyk.

Kom, de nacht is waerm.
Sjoch, de stjerren flûnkerje.
Kom, it strân is stil.

[p. 358]

IV

Berne to wurden en tonei
Ivich oerheap to lizzen mei
De leip libben, dy't jin knoeit, dy't jin krinkt
Skandlik! en dan yn 'e kunde bringt
Mei in smjunt - oh, se spylje fordek togearre -
De Dea
En stjerre......

V

En just doe't ik tocht to biswiken
Joech my God
In swierder pak jit en 't die bliken
Dat ik ek dat
Drage jit koe... it is nuver
Hwat siz ik?

In wûnder suver...