De Tsjerne. Jaargang 10

[p. 195]

Louise Kingma:
De tredde snein yn Oktober.
II

It wie kertier oer twaën op 'e toersklok. Lysbet Meinderts stie foar it finster en stoarre oer it skiere lege lân, tichte by de mar. Yn 'e keamer wie it smûk, it théwetter song op it lytse konfoarke; der stiene twa kopkes ré, elkmis mei in grou klûntsje. Earst de healwei trijen bus mar ôfwachtsje, tocht Lysbet. Hja tocht net sasear: earst sjen oft der ek immen komt. Allinne mar: de healwei trijen bus.... It wie wiet en kâld bûtendoar, it rút bisloech hielendal. Hja hearde yn 'e fierte it hâlden en it wer oansetten fan de bus.

De Daimler, wist hja sûnder derby to tinken. Hja seach frijhwat folk de buorren delkommen. Dêr wie Rommert Heringa ek ris wer. Aerdich, dat hy Aeltsje har âlde lju noch nea forgeat. Aeltsje wie nou dochs fêst wol fyftsjin jier wei. En Evert fan Nanne-Djoke wie der ek. Dy deune nepert moast grif ris sjen oft it âld minske har iennichste parrebeamke ek hwat oplevere hie, tocht Lysbet. ‘Dy't de waer lekket makket der gading oan,’ lústere hja tsjin harsels en ynienen lake hja rounút. Mar op itselde stuit seach hja noch immen de buorren delkommen, immen yn in ljochte reinjas! Roel, mei syn nije jas oan, tocht hja.

It wie Roel net. Doe't de persoan tichterby kaem, seach hja dat it de feint wie fan Kees winkelman syn âldste dochter. Hja seach nei it gliden fan de drippen, wist net dat der ek in lytse drip oer har wangen glied. Sleauwe tutte, foetere hja harsels út, Roel syn nije jas! Dat wie trije jier forlyn ommers.

Hja sette thé en it iene klûntsje kaem wer yn 'e klûntsjepot. Hja lies omstandich de kranten, geat harsels út en troch in bakje thé yn, skroefde it stoofke dat bigoun to stomen hwat del en healwei fiven hinne bloes hja it út. Doe gie hja nei ûnderen dêr't Mem ûnder melken ek alinne siet en frege har, lykas alle Sneinen, oft se in eintsje kuijerje soene. En lykas elke Snein sei Mem: ‘Dat liket my skoan ta, bern.’

Drok petearjend oer it wurk fan de kammende wike rounen hja togearre oan 'e Wolvelânshikke ta en werom, ûnderweis in wurdmannich wikseljend mei oaren dy't krekt

[p. 196]

as hja, ek hinne en werom oan 'e Wolvelânshikke ta rounen. Lysbet wist hwat de lju elke Snein weroan tochten as hja harren sa rinnen seagen. ‘Meindert en Eelkje hiene der doedestiids wakker noed mei, mar it hie to winskjen west dat dy stedman mar oan dat frommis hingjen bleaun wie!’

As hja likernôch kertier oer fiven wer yn 'e hûs kamen sette Mem gau kofjewetter op en Lysbet krige de fyts om de lêsportefeuille fuort to bringen. Dat wie bigoun doe't dy fint hjir syn komste hie, biprakkesearre Mem. As dy mei de healwei seizen bus fuort woe, dan naem Lysbet de fyts mei nei de dyk en as de bus troch wie, gie hja. Mem hie winlik net rjocht har moed. Lysbet waerd âldsk, tocht har. En hja koe, foaral sa by 't hjerst, fan dy nuvere stymske riten hawwe. Lykas hjoed ek wer....

Lysbet wie mei har tinzen sa fier fuort, doe't hja de dyk út fytste, dat hja seach net hoe't de loft al mear biroun en it waer hurd oanboaze. De wyn skuorde en twirre om 'e beammen hinne; de tippe fan har holdoekje waeide Lysbet foar de eagen. Hja seach dat ek net, hwant it wie foar har út allegearre skier, troch de triennen dy't barnden efter de eachslidden.

It is hjoed de tredde Snein yn Oktober, gounze it oan ien tried wei troch har tinken. Hja kaem net ta oan de frage: hwerom is Roel net kommen, of: hwerom haw ik nea wer hwat heard. Né, allinne mar: it is dochs hjoed de tredde Snein yn Oktober...., en efkes letter: hwat is de healwei seizen bus let....

De healwei seizen bus wie let, de chauffeur ried sa hurd as er koe om noch op 'e tiid yn 'e stêd to kommen. Hy flokte ek alris binnenmûlsk, dat aeklik minne waer ek noch! Aenst in tûke troch it rút, dat soe neat gjin wûnder wêze! En dy âldfaem mei har ivige portefeuille fytste mar midden op 'e dyk, as wie se de iennichste dy't wegebilêsting bitelle!

Hy joech lûd signael; hja waerd kjel en tagelyk slingere in fûle wynpûst it greate ding ûnder har earm hinne en wer. It rekke tusken de knibbels en it stjûr, doe hearde hja ynienen de bus. Deunby wied er.... en hy remme....!

De healwei seizen bus hâldt, geide it yn har....

De deis dat Lysbet Meinderts to hôf brocht wurde soe,

[p. 197]

eage mefrou Wessels moarns únder brea-iten efkes troch de krante, dy't hja noch altyd tastjûrd krige fan har folk.

Hja lies fan it slimme ûngelok dat der bard wie op 'e strjitwei by N. Alhowol't de bus hurd riden hie, koe de chauffeur der neat oan dwaen, stie der. It slachtoffer, de sawn-en-tritich jierrige juffer E.W. moast op slach dea west hawwe.

Mefrou krommele hwat mei it flinterke bôlle om, dat op har boardtsje lei en seach mei argewaesje nei har oare helte, dy't forheftich mei it leppeltsje yn syn thé omskaeide, wylst er de post trochseach.

‘Roel, hoe faek moat ik nou noch sizze dat ik gek wurd fan dat gerear altyd!’

Hy grommele hwat en smiet it leppeltsje del.

‘Roel....?’ Hja wachte.

‘Nou....!’ It klonk net botte oannimlik.

Mefrou Wessels birette har en swei. Hja hie freegje wollen oft se joun net ris hjir of dêr hinne koene, mar as it sin sa stie dan wist hja it wol.

‘Nou....!’ sei er jitris.

‘Oh.... ik lês hjir fan in slim ûngelok yn N. Wenne dêr ek net in âlde flam fan dy?’

‘O ja? Hwat is der bard?’

Hja lange him de krante oer en seach hoe't er it lies. Earst gewoan, heal ûnachtsum, de ynitialen E.W. seine him ommers neat. Mar troch N. kaem ek efkes Lysbet Meinderts wer yn syn ûnthâld. Lysbet, ja, dat wie ek sa....

Hwat stie dêr, sawn-en-tritich jier? E.W.....? E.W.! Mar dat wie.... dat wie Elisabeth Wytsma! Sa hjitte Lys ommers. Lysbet dea.... Krekt nou't hy har sa nedich hie. Hy hie nea wer om har tocht, mar hy wist ynienen dat hja der west hie, al dy jierren, Lysbet, dy't nei him ûtsjoen hie. Dy't nea har doar en har hert foar him sletten hie. Hja hie der altyd west en hy koe har net misse.

Hy fielde dat de frou dy't foar him oer siet, him skerp achtsloech. Hy seach de jaloerskens op 'e loer lizzen. Hy seach hoe't hja bisocht de wierheit fan syn antlit to lêzen.

In wierheit dêr't hja him wer mei hjitfolgje soe as hja harsels wer foar in kear tokoart dien fielde.

‘It makket nochal yndruk op dy sa't liket,’ sei hja hwat spotsk. ‘Siet it sa djip?’

Hy seach har oan as wie hja op slach in folslein frjemde foar him wurden, pakte syn korrespondinsje byinoar, skou-

[p. 198]

de rimpen syn stoel efterút en gie fuort sûnder ien wurd.

Mefrou Wessels fleach nei boppen, forklaeide har hastich; lei de nije griene wintermantel en in beige paraplu klear, pakte al har potsje-en-fleske-ark fan de wasktafel en treau dat mei in pear jurken en hwat nachtguod yn in grien learen kofferke. Hja wie pûrrazen, hja fornearde it net langer! Hwat miende er wol! Mar hja gie nei hûs ta! Hy moast earst mar ris hwat bikomme en hy soe dizze kear lang pleitsje moatte foardat hja mei him werom gie. Hja soe it him fortelle as er kaem. Mar hja draeide har om, krige in kleanstokje út 'e kast, hong de mantel wer op en pakte biret it kofferke wer út.

Hwant as wie it har oansein, sa klear wist hja it: Roel Wessels soe har net wer smeekje om werom to kommen.