De Tsjerne. Jaargang 10

[p. 44]

Sjoerd Spanninga:
Twa fersen.

De joadejacht.

Al wurdt dit hert forinnewearre
en skopt men it ek withoefier,
it hat geduld, hwant let of ier
fielt men de skuld fan de forspeinen
sels brânnen oant de fingerseinen,
en printet him yn eltse hân
in merk fan moart en fan fordjer, -
wylst lit ús neitins oer it lân
in teken trape ta in skriuwen,
dat langer libbet as de ieuwen
en ien fan jimme allegear, -
mar as in stjerre keart it wer.

[p. 45]

15 April.

Doe kaem de yntocht fan de Kanadezen
en mei foel de binearing fan ús wei,
de strjitten jubelen in heech jûchhei, -
hwa tocht noch oan de widdouwen en wezen?
Lykwols, hár wie it op bifrijingsdei,
as hiene hja net út, gewelt en frezen,
en roun jit altyd yn it libben stees
in skrouwing fan de déá jin efternei.