De Tsjerne. Jaargang 10

[p. 38]

Sjoerd Spanninga:
Fersen

Ik stean hjir as in stille moarn....

Ik stean hjir as in stille moarn
yn 't opgean fan de sinne,
mei ljochtsjend om my hinne
it earste sjongend fûgellûd,
dat wynderjend de wjokken slacht
en fjurket út 'e finne, -
mar 't rûzjen fan de nacht hâldt oan,
it rûzjen fan de nacht
bliuwt donker yn myn bloed.

[p. 39]

Leginde

Soms sjocht men wol in haven
fan de sé forlitten, -
droechfallen is de groun
in greide wurden foar it fé,
dat weidet yn it griene djip,
en boppe bloeit de hagedoarn, -
mar skermje hjir by joun
de kobben om,
de wylde wjokken fjochtensré,
in degen,
dy't syn skaedbyld slacht,
en wint it tij oan fan de nacht,
dan rûzet it fan raven, -
wylst brânt it kustljocht wer opnij
en wiist in taflecht foar de stoarmen, -
in spoekefjûr hâldt stil de wacht;
oant hiel dit swarte sté
syn seldsume leginden
berget yn it lege rom,
bûkdelling fan in machtich skip,
hwant slûchtrêd komt de moarn fanwegen,
blaukile boer,
en docht de hynders en de kij
to witten dat it daget, -
sa wikselt alles oer
nei oare foarmen.

[p. 40]

De beam

De driuw nei 't reine witten
set him stadich troch,
de sterke tinzen
binne net to kearen,
en ienris sil ûntdien
fan syn binearjend inge skûl,
út stive bolsters,
dy't de âlde sede hoedzje,
mar 't djipst biwegen finzen
hâlde yn syn groei,
de frijdom sels it nije libben heine, -
dan komt út húl fan it forline
wol de rede foar it ljocht,
in glânzjende kastanje,
hwant inkeld dêrta hat de beam
syn kearsen kostlik brânne litten, -
dit wie de griene hope fan de maitiid,
dy't er meidroech yn syn bloei,
de dream fan it mystike wêzen,
dat syn stigend sop
forgarre,
en lústeren alearen,
by it tinen fan de tûken,
de foarjierswinen bliid it blêdte ta,
en hwat as sied ûntjoech him nei de sinne,
of memme' skerte, de natûr,
oan djipbiwoartele oerlevering biwarre,
sjocht by syn berte
frjemde kimen iepenspringen
en dochs de fierten aloan neijer lûken, -
wylst stil de dizen klearje om har hinne,
slacht yn 'e wrâld
forwûndering de brune eagen op.

[p. 41]

Stjonkroazen

Elts stelsel,
dat fan tirannije libbet
en de geast bihearsket fan ús tiid,
in rôfslot lyk út earder dagen,
hawwe wy de dea oansein;
skielk sil de takomst
troch de holle sealen dwale
en de bitsjutting neigean
fan de tsjokke muorren,
of har bisauwe oer de finzenissen
ûnder it kastiel,
mar fierders is der suver neat,
dat noch in hûgenis biwarret
oan de minsken,
dy't hjir regearren oer it folk, -
tusken de stienfallen
hwat stjonkroazen, -
dat is alles.

[p. 42]

De hillige tocht

It wiis bidoelen hat gjin oare winsken,
dou silst de wegen fan de iens'men gean,
hja dy't it oansjen sykje fan de minsken,
ha foar de hege stiltmen gjin bistean,
mar ljochtet dy dyn wearde om 'e sliepen,
en giest in man to pearde troch de wrâld,
dan bloeije sinneblommen oer dy iepen:
dou stiest yn glânzen fan in hillich wâld.

[p. 43]

De gongelstôk

Ik bin mar yn dit koart bistean
in iken stêf om mei to gean,
bifike fan wol mannich reis,
mar nei it grêf al ûnderweis,
en moude ta myn klean.