De Tsjerne. Jaargang 6

[p. 234]

A.H. van der Burg:
Neisimmer.

Dou songst in o sa simpel liet,
Dat leafde bloeit by simmerdei,
En mei de hjerststoarm wer forgiet;
En ik wist: dou koeste dit fortriet,
It trille yn dyn stimme mei.

De swellen skeaten ús foarbij,
In twirre boarte mei ús hier.
Jit wie de wyn hast súdlik lij,
Jit like it libben licht en frij,
Mar jountiids skimere 't al ier.

En alle wêzen wist doe klear:
Dit is de lêste simmerdei;
De hjerstwyn wint it mear en mear,
En it lok, dat as de swellen is, sa tear,
It lok, dat reizget by ús wei.