De Tsjerne. Jaargang 6

[p. 199]

S.J. van der Molen:
Tolve oersettingen nei Emily Dickinson

I

Ik stoar foar skientme, mar wie krekt
troch 't grêf fan 't libben skaet,
doe't ien dy't stoar om wierheits wil,
myn nêste buorman waerd.

Hy frege sêft hwat my hjir brocht.
‘'t Is skientme’, and're ik him.
‘En wierheit my. Dy binn' in pear,
en bruorren wy,’ - syn stim.

En sa, lyk freonen op 'e joun,
gyng oer en wer 't petear.
Oant wreidzjend moas ús lippen foun,
de stien syn skrift forlear.

II

Elysium is net fierder ôf
as efter dizze doar,
as dêr in freon de frage stelt:
Komt Hel of Himel foar?

Hoe'n krêft moat dôch de siele ha
en stean dit moedich út:
in stap dy't tichter by jin komt,
in doar dy't him ûntslút.

III

Sukses is 't allerswietste
foar hwa't it nea bisiet.
In nectar wurdt wurdearre
pas yn it slimst fortriet.

Gjinien fan dit oerstjûre folk
dat hjoed de flagge woun,
wit better hwat fiktoarje is
as hy dêr oer 'e groun,

[p. 200]

 

forslein en al yn 't lêste,

 

mar hwaens ûnwillich ear

 

de fiere segelieten

 

heint, ûnmeilydsum klear.

IV

By pine wegert jins ûnthâld
en siz hoenear 't bigoun,
noch neamt it jin de dei dat men
gjin pine ûnderfoun.

't Hat inkeld takomst yn himsels,
syn einleas keninkryk bislacht
forline en hjoed, syn iennichst doel
is: nije pine' klacht.

V

In tins kaem yn myn tinzen op
dy't ik al earder hie,
mar doe net dien-tocht. En ik wit
net mear hoenear't it wie,

noch wit ik hwer't hy g'yng, hwerom
hy twaris my bitocht.
Noch kin ik sizze hwat it wie
dat sa myn brein bisocht.

Mar earne wit myn siele klear:
ik haw him earder met.
't Wie inkeld mar in heugenis -
wèrkomme docht it net.

VI

In antlit sûnder leafde of tsjoen,
it hurd gesicht fan ien dy't woun,
in faesje, sa gemien,
dat dêrby fuort in stien
him fiele soe op syn gemak,
as wie it âlde kunde: kreas to plak.

VII

Hert, lit ús forjitte!
Dû en ik, to nacht.
Dû forjitst syn gloede mar,
ik forjit syn ljacht.

[p. 201]

 

Bistû strak ré, fortel it,

 

dat ik myn tinzen dwêst.

 

Mar gau! dat hy my net mear

 

tobinnenkomt yn 't lêst!

VIII

Forbeane fruchten geurje echt,
de frije mar sabeare.
Hoe swiet leit yn syn húl de eart
dy't plichten ús ûntkeare.

IX

't Wie sok in lytse lytse boat
dy't dounse yn 'e baei,
en 't wie sa'n leidich stikje sé
dat wonk him by ús wei.

't Wie sa'n ynhalich eintsje weach
dat slikke 'm fan 'e kaei.
En nea forrette 't steatlik seil,
myn lytse boat wie wei.

Oft faeks myn bark, nei sé ta tein,
mei moed tsjin stoarmen stried,
of foar in eilân prûs en kein
de seilen falle liet,

of dat in magysk anker him
licht tsjoende yn syn macht,
dat is de fraech yn 't fierkjend each
dêr by de baei op wacht.

X

'k Hie honger hawn, de jierren oer,
doe noegen se my yn.
Ik sette beevjend my oan 't miel,
preau foar it earst de wyn.

Dit hie ik nou op tafels sjoen,
doe't ik mei roppich liif
troch 't finster nei de rykdom seach,
in oaren ta geriif.

[p. 202]

 

De romt fan brea, dat wie my frjemd.

 

Ik tocht mar oan de krom

 

dy't ik mei 't fûgelt garre hie,

 

kaem 't wer ris sunich om.

 

 

 

De oerfloed smertte, nij as 't wie;

 

ik fielde my sa frjemd:

 

in toarnbei út de wyldernis

 

mids eptich oarderbeamt.

 

 

 

Gjin honger fielend haw ik doe

 

him in idé bifoun

 

fan lju dy't foar de glêzen stean';

 

der yn, dan is it oer.

XI

Hwerom wurdt hjir de toersklok let?
‘In siele kaem by God’,
wie 't andert op sa'n drôve toan
as wie 't it slimste lot.

Dat by de ein fan Bunyans reis
de klokken fleurich klinke,
men kin jin by sok treflik nijs
gjin better brûkme tinke.

XII

Hwa't op 'e ierd' gjin himel foun,
fynt him ek boppe net.
't Paleis fan God stiet nêst myn doar
en leafde is syn wet.