De Tsjerne. Jaargang 6

[p. 119]

Willem de Jong:

De mem.

Yn de jit twiveljende moarn
dy't griis de keamer yngliidt
setst ré de sob're dis
mei eal en fyn biweech
yn in soarchfâldich oerliz;
dan, as einlings oanskikt is
it bernepear, dû preuv'le hast
it simpel en tear gebet,
bigjint it miel, bigjint dyn trou,
hast ûngemurken soargjen foar elks diel
fan 't needrich brea;
en yn dyn feil'ge earmbôge
(o oerâld, ûnbiwust gebeart)
is 't nigen fan dyn antlit
oer eagen dy't har freegjend heevje,
roerst dû wol einleas tear
mei dreamende, heal iep'ne mûle
in oare, stammerjende mûle.

O dû, dy't yn de skimer omgiest,
oerbûgjend dyn bloedeigen bisit,
dû, dy't út de skimer opriist,
ûnoantaestber yn forheven steat.

[p. 120]

It ljochte doarp.

Ut skomjend grien wei
de wite wegen wine
starich nei it hôf omheech;
de g'evels bûge freonlik,
de dakken hingje guodlik leech,
en alle tunen kleurje giel en rij
mank populieren rizend wyt en frij.

It ljocht bidekt de grêven,
en hat it stille plein oergetten,
it weaget oer de reade tekken,
tsjoent alle hernen fol;
o, hoe't út de galmgatten
lichte klanken streame gol
oer 't iepen gea!

Dû bist in wite heuvel
yn de griene sé,
in blinkend sté.