De Tsjerne. Jaargang 6

[p. 108]

Sybe Sybesma:
Iensumheit.

As op in ljochte simmerdei
myn herte yn 't tsjuster finzen is,
as ik myn lea net fine mei,
in leechte yn myn tinzen is,
de blom dy't bloeit,
it djier dat djoeit,
al 't libben bûtensletten is,
hwa nimt it kwea
dat ik de dea
my winskje, nou't forgetten is
it lang forlerne paradys
dat ferve oan myn jonkheit joech
nou't oerbleau út myn reisvalys
inkeld de roede dy't my sloech
al dizze lange nachten lang
dy't ik op tocht bin sûnder doel -
it lânskip? skimich silhouet -
ik fyn myn einich hurdsté net
en swalkje yn 'e tsjusternis
as yn in klamme finzenis
en langje nei in lân dêr't soel
de westewyn myn holle omsoeit -
ik bin de lijten langer bang,
draech freze foar it moarntiidsrea -
hwat gloeit, to let, dy prille gloed?
ik fiel it krimpen yn myn bloed
en ha de macht net ta in bea
en, iensum, sjong ik wurch en wrang
myn swannesang
oant ik yn 'e ein forlossing fyn
oan 't lêste fjûr, dat néi glóeit....
yn
dyn pea:
de dea.