De Tsjerne. Jaargang 6

[p. 51]

D.H. Kiestra:
Aldlans bidjerling.

Ik hold altyd fan dy, Fryslân,
fan dyn wetterlân, greidhoek en bou,
de mei beamte garnearde Wâlden,
dy fyn-útfreedge lânsdou;
dêr't it libben yn smûke kampen
en stringen bisletten leit
en de lytse húsman jit buorket
mei in baerch, in skiep of in geit.
Oars is de pronk fan de bouhoek
mei de bloei fan koalsied en flaeks,
de gewinten mei ierpels en biten,
mei striefrucht en oar gewaeks.
Wer oars de fleur fan de mieden
of de finnen mei 't weidzjend fé,
en de swide rêst fan de pleatsen
mei stille oanslach op eigen hússté,
en de bochtige, blinkende sleatten
dêr't de loft yn wjerspeeg'le wurdt
mei alle skakearing fan kleuren....
Oant ik frege, myn God, hwat bitsjut
dat ûnnoazele rimen en dichtsjen?
En ik skuorde, in kwea amerij,
de hiele rommel oan flarden,
fuort mei dy oanstellerij!
Dy earme, boarstlige wurden,
hja binne as tsjêf sa loas,
tinkstou jit oan ien fan harren
by wjerljocht en wetterhoas?
En de natuer om dy hinne
lit hja wêze in moai skilderij,
mar dou gietst mei dernei to eagjen
sa licht oan dyn meiminsk foarby.
Sa bliuwstou in blomkesiker,
skjin allang oan dyn jeugd ûntgroeid,
dy't gobberet op moaije amerijen,
mar syn heechtiid fan krêft forknoeit.

[p. 52]

 

Sûnt haw ik in neisimmer wurke

 

yn it neakene Suderleech,

 

dy barre, ûnherberchsume oarde

 

mei gjin treast as de loft omheech.

 

Dat fjild sûnder puollen en petten,

 

sûnder beamte en fûgelsang,

 

mei dy dea-rjochte wegen en sleatten,

 

forfeelsum en ôfmêdzjend lang,

 

Sûnt bin ik in krom foroare,

 

lytse moaijens forachtsje ik net mear,

 

hwant hwa kin omspanne dy flakten,

 

dy romte, dy widens, dy sfear

 

fan ierde en himel beide,

 

dy't dêr jinsen yn greatens bistiet

 

en it wyldjeijende libben

 

dat dêr breed oer de kavels giet

 

mei masines dy't raze en beare

 

en bolder je fan gewelt?

 

De skientme is noch nearne mechanysk

 

yn trêft oan de ierde bisteld.

 

Dat bistean fan stielhurde oarder,

 

it bylket sa wreed en rou

 

as in havenstêd heech yn 'e fjorden

 

fan Noarwein, dêr't baerlik en grau

 

de rotsen omhegen rize;

 

de leechsteande sinne smyt

 

in rodzich, ûnwennich skynsel

 

dat kâld oer de berchtoppen glydt

 

omheech tsjin de wolkekloften,

 

knoarrich, koppich en njûr,

 

in grille wjerskyn ljochtet

 

it stielblauwe wetter oer.

 

De brune ertsheappen lizze

 

mei it stedtsje fordrukt en fordomd

 

as in flok tusken rotsen en haven

 

dy't in wyld fan de lippen komt.

 

 

 

De wredens fan 't boerelibben

 

tusken greate masines yn,

 

sa't de sépolders it ús toane,

 

't is gefolch fan in frjemd fenyn,

 

dat yn alle great ûndernimmen

[p. 53]

 

in greate ûnwennichheit brout

 

en it bistean mei kleuren fervet

 

sa't oalje op wetter jowt.

 

En it druit de nijlânsminske

 

inselde ûnwennichheit yn,

 

al wol er it sels net wêze

 

sa as er de moaije skyn

 

fan rykdom en woltier beide

 

mei trots om him hinne spraet....

 

Jow my, God, de dream fan in doarpke,

 

de treast fan in binnepaed,

 

dat oer houten, om hikken hinne

 

en mannich boere-efterhiem

 

him bochtet bifrijing tomjitte

 

dy't leit binnen âldlâns bifiem.