|
| |
| |
| |
Feike Feikema:
Maitiids teken.
Bûntsje wie al stiif wurden. Hindrik siet yn 'e hoksen op de mei strie bistruide flier fan it bûthús, stoarre in skoftke nei de deade kou en liet doe hommels de holle yn de hannen falle. Hwat joech it? Der wiene safolle dingen dy't de forwachtingen fan in boer toneate dwaen koene: droechte, sprinkhoannen, oerstreamingen, heilbuoijen, rotten, minne prizen, sykte yn 'e bargen; en, lyk as nou krekt wer, in kou dy't yn it kealjen dearekket. Hy koe it net fetsje. Syn brede skouders sakken en syn rêch gyng yn 'e bocht. Hy sykhelle djip en suchte. Hwat joech it? Buorkje? It wie it greatste aventûr op ierde. Net ien oar bistean moast safolle yn spandearre wurde oan swit en oan jild en koe sa'n bytsje yn weromforwachte wurde, mei ek noch sa'n lyts kânske om dat bytsje wier-wier to krijen, as yn 't buorkjen. Der wie mar ien wei op: allinnich de ûnnoazelen waerden boer.
En dochs wie de maitiid kommen. Foar himsels en foar de oaren, fierder de wei del, wie it seizoen kommen dat men foar de takomst bigjint to libjen, lyk as altyd hwannear't de groun bigoun waerm to wurden en it sied op kjimjen stie.
Hy tocht oan de tsien jier dat Laura en hy troud west hiene. Meastepart dêrfan hiene hja spandearre oan de striid om it bistean, bytiden ris hwat bidijend, gauris der hwat by ynsjittend. Mar inkeldris, en dan yn 'e maitiid, koene hja fan it libben genietsje.
Hy knikte. Jawis, allinnich yn 'e maitiid koene Laura en hy wolris glimkje. Allinnich yn 'e maitiid koene hja wolris floitsje by it wurk fan aldendei, koene hja wolris sjonge by it arbeidzjen op de swiere swarte klaei fan de Missouridelling. Ont nou ta hie der in wûndere djippe libbensboarne yn harren west, dy't gjin simmerdroechte, hoe einleas ek, ea fordroegje litte kind hie. By it stille kreakjen fan de winternacht folle de ierde altyd wer súntsjeswei har ynderlike saden, en sjoch: hwannear't it earste lije wyntsje út de Baei wei de Missisipi en de Missouri opweau nei dêr't hja wennen, dan bigounen de boarnen wer to brûzjen, rynsk en ûnkearber. Eat fan soks wie der.
En der wie eat fan soks, krekt allyk, sa't de foartekens kamen dy't har hope wer towekker rôpen. Op in kear wiene
| |
| |
der bichjes kommen, by tsienen yn ien nacht, sa'n hûndert yn twa dagen, ien greate berte fan lytse krioeljende bichjes út de liven fan gnoarrige âld sûgen wei. Op in oare kear kaem der in hiele swarm piken foar it ljocht yn de golle. Waerm en feilich njonken de heakoker dêr't de waermte fan de kij dêrûnder troch omheech stiigde, hiene hja in ieremaitiids-froast oerlibbe. Jawisse, altyd hie der maitiids foar harren it ien of oare teken west.
Mar dizze maitiid? Nou. Hindrik hie der noch neat fan bispeurd. En as er ea forlet hawn hie fan in teken, dan nou oars wol.
Sa't er it oanfielde, en sa't it nou gong, wied er der hast ek wol wis fan dat it him net barre mocht en krij fan 't jier syn teken. Boppedat, men koene mar net altyd in goed teken fan it lân forwachtsje hwannear't men der forlet fan hiene.
Hindrik tocht nei. Winliken wiene men ek net wiis en tidigje op tekens. It wie kleare byleauwe. It iennichste dat men dwaen koene wie: fûl oanskreppe, jins bêst dwaen en fierder mar rêstich ôfwachtsje. En jin ôffreegje oft it de ierde ekris yn 't sin komme koe by it jier lâns in knap gewier to jaen. En grif, hwat minder men it forwachte, hwat wisser it waerd dat it top-gemaek, dat iene fette jier, hast ris komme soe.
Hindrik seach op: de moarnssinne wie opgien oer it lân. In pear minuten lang siet er roerleas; doe hearde er hwat risseljen en bispeurde dat Bûntsje' lyts read kealtsje út syn earste sliep wekker wurden wie; it stie nou mei de kop foardel en staette de snút yn de oer de groun lizzende âld kou. It stompe tsjin it kâlde stive jaer en seach him forbjustere oan.
Hindrik gie oerein. Hy mompele: ‘Hawar, ik wit wol hwat der yn Laura omgean sil as ik har fortel dat Bûntsje dea is. En oan de iene kant hat hja ek noch gelyk. It krijen fan bern hat ek syn gefaerlike side’. Grimmich naem er it wiete keal yn de earmen. De rook fan nijberne libben út de plokkige kliemske hûd wie him as wijreek yn de noasters. Hy fielde in soarte fan leafde foar it weeske en tocht him yn dat er sels de heit wie. Hy hie gjin bern, Laura wie ûnfruchtber. Hiel efkes wie in tinkbyld dat dit nou syn bern wie folsleine wurklikheit foar him.
Hy skopte de doar iepen, trêdde oer it ûntlittige hiem en die, nei't er it roerige keal sa omheechtreaun hie dat er de iene hân frij hie, de doar fan it keallehok iepen. Hy loek de
| |
[pagina pto 48]
[p. pto 48] | |
FEIKE FEIKEMA
| |
| |
doar efter him ticht. Foarsichtich sette er it keal del mank
in keppeltsje âldere keallen. De âldere stoarren nei de nijeling
en dy nei harren. Ynienen baltte it nije bistke. Sawol
Hindrik as de âldere keallen skrillen. Doe krôlle in lyts
glimke efkes Hindriks tinne hurde lippen. Earm stumperke,
tocht er, earm dinkje. It soe de molke fan in oare mem
drinke moatte, net fan syn eigen.
Bûntsje, de pracht, wie dea. En al it fretten en al de soarch dy't er der oan bistege hie wiene fuort, hiene omdôch west. It soe moannen en moannen nimme ear't er Bûntsje' kealtsje safier hawwe soe dat it him likefolle wurdich wêze soe as Bûntsje west hie. En it soe wol jierren en jierren nimme ear't er oer dizze slach hinne wêze soe.
Hy wreau him de noas en formanne him. It joech neat, it feit lei der nou ienris ta, hwat bard wie, wie bard. Hy gong bûtendoar en stoareage stadich oer hûs en hear.
Flearebeammen en iken, fan 'e wyn hinne en wer swypke, joegen de pleats oan de noard- en westside smoutte foar de stoarmen. Binnen har lijte tuitele in ôftakele striebult as in ûndergroevene poddestoel. In mannich read-wite koart-hoarn-kij en in pear keallebollen, dy't der krekt by wiene to fretten, rosten de bealch, nekke en rêch tsjin de ûnderkant oan. De djippe groppe roun der omhinne. Tichter by de huzinge, út de beammen wei, rattele in wynmotor. Hindrik observearre dat de kleur fan syn reade skuorre dizze maitiid bleker wie, as hie de strange winter him mear as oars forwaerje litten. De wynwizer op 'e nael wifke súntsjes op de oanboazjende súdwestewyn.
Hy line oer de ôffreding fan it fuorplak en waerme syn klean yn de moarnssinne. Hy folge de feale brúnwjukte mosken, dy't fan de kop fan de âld striebult weispatten en gearkamen ta in tsjetterpartij yn de neakene beammen. Hwêr't de sinne súd fan it blok op de dongbult skynde dangelen miggen.
De maitiid wie kommen. Hy seach hoe't de slomjende ierde stadich de eagen iepene, slûch jitte, en súntsjes yn biweging kaem. Yn de rivierdelling stiigde de froast as damp fan de groun omhegens. Op de klingen dat nei it easten út wie de groun al sêft en dridzich wurden. En op guon hichten wie de koarste boppe sels al útdroege: bytiden, as der fûle wynpûsten út it westen wei omhinne swypken, brieken de droege kluten oan grús.
Aenst soe de rein komme. En de sinne. En de wyn. Mar
| |
| |
yn hokker folchoarder en yn hokker mjitte, net ien dy't it krekt wist.
It waer wie sa hinne en wer as in bern. De grize âld man, dy't njonken de âld frou yn in katoenoanplant oan de Missouri bigroeven lei, plichte to sizzen: ‘Om der eat út to heljen moast ik der earst altyd gâns ynstekke, moast ik sjen to profitearjen fan elk goed sin dat hja hie. Ik moast der wis fan wêze dat it net oan my lei dat myn nôt de greate reinbuoijen net krige. Hwant sa fêst as in hûs, as ik ris in jier net fûl genôch oanskrept hawwe soe, dan soe hja rynsk wurde. En dan soe myn fet jier my dochs noch ûntkomme’.
De sinne bûke de rêgen en forfolle de delling mei waermte. Hja forwaerme it sied fan de tuchen en de forwaeide nôtkerlen. De beammen by de stream lâns setten knop, krekt as skerme in wolken fan miggen de âld Missouri ôf.
De flarderige wolkens fearen oan fan de horizon dêr't Nebraska lei; har skaden wiuwden oer de groun. De wyn helle oan en waerd skerp. De rook wie dy fan in krektbrocht keal.
De moarntiid makke Hindrik waerm en brocht him fyntsjeswei Laura wer yn 't sin. Hy stiek de brân yn 'e piip en knikte. By einsluten moast er har op 'e hichte bringe. Al hied er dan gjin bern by har, yn it wurk hie hja har plak njonken him wol skjinmakke. Hoefolle froulju soene der foar to finen west hawwe by it melken by to springen as it forkeard gong op 'e pleats? Grif net folle!
Hy tocht oan de kommende jountiid. Op krekt sa'n maitiidsdei, forline jier, hie hja langst nei him hawn. Salang't in frommis soks noch hie wie der jit in kânske dat hja swier wurde soe.
Har langst nei him bitsjoende him en makke him bytiden sels kjel. Hindrik wist út itjinge oare mânlju oer har wiven fortelden dat soks oars as gewoan wie. Ienris hied er in buorman domwei frege oft er noch wille by 't wiif hie. En de buorman hie jaloersk de eagen tichtknypt en sein: ‘Hm, mines is op bêd krekt in stien. In dead gewicht, mear net, hm’.
Hindrik eage wer oer it hiem en pafte oan 'e piip. De wetterpuollen lei in iislaechje oer; hja glânzgen dat it sahwat die. Iere gerskes en túchjes stiene wifelich yn de dizige froast oan de foet fan it blok timothé-hea rjocht foar him út.
It wie in feit. Laura wie in bêst frommis, in pûrbêst frommis. De ierde waerd ek ûnstjûr as der eat wie dat har de
| |
| |
rispinge yn de war stjûre woe; dan gyng hja ek oan as in langjend frommis.
Hy knikte wer. Bytiden waerd de ierde ek pûr, lyk as Laura. Dan koe hja ek roaije op alles hwat hja mar reitsje koe, samar yn it wylde wei. Samar in reis forkeapje en hwat in reis krige dat hie him mar to pakken. Op sa'n foet hie de ierde Bûntsje in reis forkoft en him werom nommen. De ierde wie likernôch sa't Job ornearre dat God wie: de ierde jowt, de ierde nimt, priizge de namme fan de ierde.
Hwa't yn 'e stêd wenne koe wol net wiis wêze, sels al wie dy stêd noch mar sa lyts as Cottonwood. Yndie, Reilly, de rike lânhearre, hie in pracht fan in hûs. Mar hie Reilly wille fan it stomme jild yn de kelders fan syn bank lyk as hy wille hie fan de ûnbirekkenbere ierde? En dy goede Hâns, dy't bier tape yn ‘Pete's Café’ en tsjin alle klanten altyd weroan itselde sei, wie dy lokkich? Né, der gong neat boppe it moaije swiere wurk op de swarte groun. Alhiel neat.
Hindrik kloppe de piip út. ‘Komoan, ik kin better de fétsjinst marris opskilje. En Laura’, mompele er fierder, ‘sil harres der ek wol oer to sizzen hawwe. En hja hat alwer gelyk. Ik hie de féarts der by helje moatten.’
Hy sette op de wente ta, dy't troch in hage fan strûken, dy't troch de droechte net ta folsleine waeksdom komd wiene, fan de skuorre ôfskaet wie. Hy die de pet fan 'e holle en gong yn 'e hûs.
Hindrik skille oan it âldstilige muorretastel yn de koken de fétsjinst op en folle doe de kokenskachel mei opdroege maiskolven. Foldien dat er it fjûr sa forsoarge hie dat it noch brânne en it wetter oan 'e soad hawwe soe hwannear't hysels of Laura it melken dien hiene, gong er bûtendoar. Grommeljend en stampend die er de rubberlearzens oan en sette doe ôf nei de hiemshikke. Doe't er de hikke tichtdie seach er tafallich omheech. Boppe de kokensskoarstien loek in reekplomke gear ta in lyts wolkje boppe it hûs. In teken? Gâns reinwetter fan 't jier?
Doe hearde er it âljen fan in eangstich koubist. Hwat soe dat nou yn 'e goedichheit wêze kinne? Hy koe it him net bigripe: Bûntsje wie ommers kroandea.
Hy bleau stean dêr't er stie, wach, ien en al ear. Yn syn gedachten telde er al syn kij en rierren op 'e fingers ôf om nei to gean hokker hjoed miskien kealje koe. De datum fan ôfkealjen fan allegearre hied er oantekene op de kalinder efter de skoarbalken en net ien wie der op hjoed birekkene.
| |
| |
Of it soe âld Skopper al wêze moatte. Net ûnmooglik. Dy wie sa'n tsien moanne forlyn troch in stek brutsen om Jack Matly's âld bolle in bisite to bringen. Hindrik hie dat net optekene, fansels net, en hie folstien mei it bist foar in huorrebok út to meitsjen.
Wer hearde er it swiere, smertlike âljen. Hy spatte fan 't sté. Hastich roun er om de skuorre hinne en dwêrs oer it efterhiem nei de oare side fan de poddestoel-bult ta. Dêr foun er âld Skopper. Aldergeloks, der mankearde neat oan, seach er wol. Oan it jaer sobbe in keallebolle sa fris en libben as ea in kou mar bringe koe. En dan ek noch ien dy't krekt sa tekene wie as de âld bolle fan Jack Matly. Hindrik hie eagen as tafelbuordtsjes. Dy fordijde âlde gek.
Doe lake er lûdop en sloech him op 'e knibbel. It wie hast net to leauwen: alwer in kealtsje. En dizze wie ek maklik gongen. Bûntsje wie deagien, mar de oare kij diene it goed yn 't kealjen. It wie forbaesd. Hindrik gong yn de hoksen sitten om der nochris oer nei to tinken. Hy seach nei de kou en it kealtsje, nei de striebult en de lije loft en lake jitris. Hy seach nei de skuorre dêr't syn greate fossen slûch yn har krêbben omsnúfden en earnstich omkôgen op har boskjes hea. Jawisse, dit wie nou eat dêr't men aerdichheit oan hiene om it oan 't wiif to fortellen.
Dêr fleach Rôver, de Skot, ta de skuorre út en sprong by him op. Ear't er de hannen útstekke koe slikke de houn him it gesicht al mei in lange reade wiete tonge. Hindrik treau de giele houn freonskiplik fan him of en gong oerein. Rôver foel oer de side en jankere. Syn sêfte eagen stiene forstannich en oanhinklik, en hy wifelsturte. Hindrik roste de houn oer de kop. Rôver sprong oerein en slikke him de hannen.
Ynienen hearde er in lilkaerdich balten. Hy seach hoe't in plompe bealch op him taskoude. Hindrik fearre oerein, ré om to springen. Hy observearre hoe't âld Skopper's brutale wite kop op him takaem, de hoarnen foardel, forwoeden prústend en snuvend. Rôver joech in gjalp en sette op rêdde fearjende poaten hastich fuort. Hy staette in eangstich geblaf út. Ald Skopper foroare fan rjochting om efter de houn oan en seach nei Hindrik dy't yn 't strie stie net mear om.
Hastich floite Hindrik de houn en hjitte him barsk wer yn de skuorre to gean. Ald Skopper bleau stean, baltte efkes nei de houn, kearde him doe stadich om en trape op syn keal ta. Syn stive poaten skopten hwat strie omheech. Hy âlle en snúfde in pear kear grimmitich. Hindrik suchte en glimke.
| |
| |
Hy hie biwûndering foar sok in memme-ynstinkt. Foar de âld kou koe Rôver in bêste houn wêze, jawisse, mar likegoed ek in bêste wolf, dy't wol in lyts jong kealtsje mei.
Hindrik wachte dat it keal it jaer wer foun hie en sette doe ôf nei de skuorre om Laura to helpen it melken dien to krijen, Rinnendewei bitocht er, dat er, as it kealtsje him sêd dronken hie, in amer krije soe om de âld kou fierder út to melken. Mar daliks brocht opkommend meilijen mei Bûntsje' weeske him dêr wer fan ôf. Hy soe Bûntsje' keal ek by âld Skopper oan 't jaer sette. Om't it in weeske wie mocht it lytse ding wol in forfaltsje hawwe. It wie altyd noch ier genôch foar him om út in amer drinken to learen.
Doe't Hindrik yn 'e skuorre gong hearde er in folle melkersamer ratteljen. Syn fiks donker wiif stie foar him.
‘Ha, goeije.’
‘Goeije.’
‘Hoe fier is it?’
‘Dien.’
‘Nou al?’ Hindrik loek de ljochte wynbrauwen op.
‘Jawis. Ik haw sels de bollen molken.’
Hindrik gniisde. ‘Hast grif aerdich oanpjutske,’ sei er. ‘Moai.’ Hy krige in amer en in tweintiger kanne op. Laura krige de beide oare folle amers.
Hja gongen efter inoar ta de doar út en Hindrik tipte dy mei de foet súntsjes efter harren ta.
Doe't hja oer it hiem rounen, biseach Hindrik de ynhâld fan de trije amers en de kanne en ornearre: ‘De kij hawwe hast wer forlet fan hwat griens.’
‘Jawis,’ sei Laura, en suchtsjend forfolge hja: ‘It liket wol as sil de maitiid nea net komme. Ik haw slim myn nocht fan dy dridzeboel.’
‘Oars ik wol.’
‘It is altyd sa'n smoarge boel fuort nei de winter. Sa'n smoarge dridzeboel. Mar as alles wer útsprút, de greide en de bouwen, dan is it krekt oft alles wer skjin wurdt. Sels it hûs komt wer hwat by.’
‘Dat is ek sa.’
Hja gongen yn it molkhok. Hindrik die it tsiisdoeken dekkleed fan de reambak en geat de molke deryn. De platte langroune bak koe de moarnsmolke just hâlde.
Doe't Hindrik mei it ynjitten dien hie, kearde er him om; hy seach hoe't Laura yn it doarsgat stie út to sjen oer it hiem en efkes stie to genietsjen fan de moarntiidsrêst. Hja
| |
| |
stie mei de rêch nei him ta. Fleurich ljochte de moarnssinne har yn it hier, dat om it donkere brún in goudene glâns kaem. Har stevige boarsten stieken skerp foarút.
Hindrik seach by har lâns, hoe't de hinnen oer it sinnige hiem wjukkelen; hja pikten hwat en skrillen op by elk lyts lûdtsje. Efkes fierderôf glânzgen de iken fan maitiidswiette. Hy koe keallen balten hearre yn it hok. ‘It giet oan,’ mompele er, en tocht hoe't de Missouri it lette iis oan kant weau.
Laura glimke hwat, de lytse tearkes yn har wangen forweegden ynienen.
Hindrik seach mei nocht nei har. Op dit stuit like hja krekt op de faem dêr't er oer tsien jier mei troud wie.
Hy tocht oan de brulloft. Hy hie hwat oars as oars west. Mar hja hie selsbiwust west, sels in bytsje spotsk. Hja hie lake om syn earnstige hâlding by dat barren, om syn senuweftigens.
Froulju, hja wiene dochs hiel oars as mânlju. Hja wiene earnstich as in man soargeleas wie; hja wiene orémus as in man earnstich wie.
Hwat hiene hja lokkich west, dat earste jiers. Slim lokkich. Sa lokkich as in man en in frommiske mar wêze kinne op in pleats. Laitsjend giene hja op bêd, glimkjend waerden hja wekker. It libben wie ien einleaze rige fan grappen, kluchten en brike útfallen. En dêrûnder baernde in hast leadbleke hertstocht.
Sjoch, yn dy dagen wiene hja oeral ré ta, koene hja alles dwaen. Hja wiene der wis fan dat hja it bytsje skuld dat hja hiene lykmeitsje koene, dat hja in hoekje lân keapje koene, en der eat op bouwe litte: in kreas húske ûnder guon hege populieren, in gaedlik hiem, in goed bûthús en fuorplakken. Hja wiene der wis fan dat hja in goed slach fé oanfokke koene. En ja, miskien sels itselde lân oankeapje dat hja nou yn hier hiene, it bêste swiere lân yn de Missouridelling. Hindrik lake yn himsels by it tinken oan dy goede âlde tiid.
Nou, de skulden hiene hja net lykmeitsje kind. En it lân hiene hja net oankoft, Likemin as de nije wente, of de skuorre, of it bûthús.
En likemin hiene hja bern krigen.
En sa stie it der nou foar, sa libben hja nou, sa strieden hja om it bistean. En sa wie it nou wer maitiid.
Hy seach roun yn it molkhok dat hja sa keas skjinhâldde. Dêr lei de boarstel dêr't hja de pipen fan de reambak mei
| |
| |
plichte to himmeljen. Hy wie sa skjin dat it hier bleek glânzge. Dêr stie de petroaljekanne, sa glêd as in spegel. Dêr hongen de skûldoeken, hiel en skjin. Hoe yn 'e goedichheit wie it dochs mooglik dat sa'n tip-top frommis ûnfruchtber wie?
Hy tocht wer oan âld Skopper en ynienen fette er dat it teken komd wie, it teken dat harren nije libbensmoed jaen koe. Hy hie niis to drok yn 'e skrep west om it to sjen.
Hindrik skrabe mei syn knyft de maiskolven piip út en kloppe der út de learene tabakspûde hwat tabak yn. Hy stiek de brân der yn en pafte efkes. Hy digere nei it deldragende lân op de rêgen, nei de wolkens dy't oer harren hinne glieden en weiwaerden dat nei eastlik Iowa út. Doe kaem de rook fan de reammige molke dy't efter him yn de bak stie to kuoljen him yn de noasters; hy forstapte en rekke Laura's earm oan. ‘Wy rêdde it wol, nou Laura?’
Hja kearde har nei him om en seach him fornuvere oan. ‘Hwatte, hoe komst dêr by?’
‘O, samar. Mar al dy tiid datstou tochtste dat ik Bûntsje holp by it kealjen, siet ik mar hwat to sjen.... en my ôf to freegjen hwêr't ik de moed weihelje soe om dy to fortellen dat Bûntsje dea wie. En.... my ôf to freegjen oft it libben noch wol de muoite wurdich wie mei noch gjin....’
Hja bistjurre. ‘Bûntsje dea?’
‘Ja.’
‘Dea?’ Hja waerd bleek. ‘Yn 'e goedichheit. Alwer in kou.’ Hja line tsjin de doarstile. ‘Ik haw dy wol sein datstou de féarts helje moatten hiest.’
‘Ja, dat wit ik wol. Mar ik bin fan doel it op in oare wize wer oer to heljen.’
‘Alwer in deade kou.’ Hja knippere mei de eagen. ‘It like my al sa nuver ta datstou net daliks kaemste.’
‘Ja. Mar it keal is der goed ôfkommen, Laura. En dan, Laura, wrychtich, ik haw ek ús teken sjoen.’
‘Hm?’
‘Jawisse. It wie âld Skopper. Dy hat niis kealle yn de striebult. Jawisse. Hy hat ús to fiter hawn. Witst noch wol dat ik him útflokt haw om't er troch it stek brutsen wie om by dy âld bolle fan Jack Matly to kommen?’
Hja knikte.
‘Nou, doe moat it bard wêze. Yn elts gefal, hy hat earder kealle as ik rekkene hie. En allinnich.’
‘Mar Bûntsje is dea,’ lústere hja.
| |
| |
‘Ja. Mar it hinderet net, Laura, It liket goed. Ik bin wis dat wy it fan 't jier goed dwaen sille, It teken is komd. Fan 't jier sille wy in hael dwaen.... of barste.’
Hja swei.
Hy kloppe har op 't skouder.
Hy mocht der g'raech oer, har waermte ûnder syn hân to fielen, hy mocht der g'raech oer dat hja sa hwat birêstend wie en swiermoedich; en it kaem yn him op dat hwannear't er ré wie sie yn de groun to bringen op 't aventûr dat dy him fan 't jier in goed gemaek jaen soe, dat er dan by syn wiif itselde wol aventûrje koe.
(Oersetting Marten Sikkema.)
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd