De Tsjerne. Jaargang 4

[p. 329]

Willem de Jong:
Seis gedichten.

Swier waer. I.

It skynsel fan it fiere ljochtsjen
strykt oer it stil interieur;
de goede, sa biwende dingen
stean forheard yn lead-blauwe kleur,
en ek it bêd is ûnrêstich,
ûneigen, kin my net bêdzje,

en geande nei 't balcon,
sjoch ik de wylde horizont,
fornim in brutsen roppen
en hoe't de beammen
spand stean fan de sappen.

It ljochtet wer,
it finster pipet sêft,
en yn de taxustoppen
bigjinne winen,
en yn myn hert
bigjint it skrinen
om it to lette,
it to ier forlerne.

Swier waer. II.

De rein bigjint tichter
en einleas to streamen;
dû wurdst wei yn 't bline
fan wetter, wetter.
Sil ik, oan nije seamen,
ljochter, lichter,
dy wer fine,
letter?

[p. 330]

Lit wanhoop libje.

Ik bin bang foar de dei
dat it stil wurde sil,
dat ik knipp'rjendewei
by de hurd sitte sil,
en achteleas forsnipperje
it âld, forgetten liet.
Ik bin bang foar de nacht
dat ik net hâld de wacht,
mar it finster ta doch
en my wol to moede
ta swiete rêst bijow,
foar nachten, dy't yn froedens
en rimpelleas stil ûndergean,
as de bisten dom stoarjend stean
en de dingen frede yn ha.

Jow dat ik net arrivear;
lit my 't ûnbirikb're priuwe,
kear op kear,
lit my wurden skriuwe,
read en sear.

Koarte treast.

Nei de stoune fan fornuvering,
de hunkerjende huvering,
it swiere amjen, 't bêdzjen
en it eineleaze rêsten
yn dyn rank en waerm biskûl
it net mear tinken,
net mear witten,
it dûz'ljend sinken
en it reade, hege klinken
as alles mjitleas en folslein,
as alles ien is.

Treast, dy't yn de rein
fan dizze moarntiid glen is,
en my treasteleazer lit
- en dat ik nou wit -.

[p. 331]

Rein.

De rein falt swierder,
dû wykst fierder,
en myn bline taesten
bliuwt ûnmachtich
ek mar de rannen,
't uterst' fan dyn lannen,
ienris to birikken;
it gerdyn lûkt tichter,
kym en ljocht forblikke,
myn earmen falle swier,

'k Mei net forwachtsje
ea to blinken yn dyn ryk,
mar hwerom gjin oernachtsjen,
gjin donker ûntwyk,
nou't it bloed weint,
nou't it mêdder reint?

Skuorre.

Op 'e drompel bliuw 'k stean,
wifkjend om fierder to gean;
de skuorre oerrompelt my
mei hûnderten hifkjende eagen;
de muorren ha driigjend gewicht
en de souder slacht del
syn tsjuster gesicht;
de gollen skoud'rje my fel
en yn hernen mûskoppet it ark;
blank lelt de telle, ôfwizend,
Stiltme en rook hawwe dyn mark,

Dêr hingje dyn klean;
de dingen binn' fol fan dy!

Ik doar net fierder to gean.