De Tsjerne. Jaargang 4

[p. 148]

Marten Brouwer:

Poalstjer.

Jimmer kâld roerleas strak decemberwaer
myn wrâld myn hannen en myn hert forferzen
fierwei hâldstû it fjûr yn lytse waerme
hannen en warem hert en yn waerm wêzen,
mar fûle langst frear fêst yn wanhoopsskossen
en gjin gjin ûnderstream forbiten focht
stikken to brekken deadlik hurde brossens
fan dit myn iisfjild yn dyn noarderljocht.

Strak ûnbirikber strielt dyn poalstjer hwer't
't libben stjert oan de noardpoal fan dit hert.

Recept.

Lit goudgiel it oker flamje
dounsje gjin tango mar fox
lit it bloedread him rose skamje
forjit it ‘en dochs en dochs’.

Oanbid hwa't dy fan har staetten
slach oer it hertsear de spot
klaei yn flewiel alle hate
draech it ûndraechlike lot.

Tear om de wémoed it glimkjen
spried oer it langstme respect
forjow hwa't it moed trochpriemmen
swij as it herte brekt.

Sjoch nea om nei 't forlerne
psalmsjong' yn 't djipst fan de hel
altyd yn rol foar de skermen
wach oan't de lêste tel.

En liz yn october's carmen
de wurge holle del.

[p. 149]

Nou't ik hjir foar dyn hus stean.

Nou't ik hjir foar dyn hûs stean en de finsters
stean iepen fan de keamer hwer't dyn amme ammet
de rêst fan hwa't him deljown hat,
riist wer de bittere neitins yn myn herte
dy't him net deljaen wol ûnder de mantel
fan hopeleazens - neitinzing oan langstme
nei takomst dy't net takaem oan hwa't nou
linet op dream en hope fan 't forline.

Nou't ik hjir foar dyn hûs stean en de tinzen
glide werom nei doe't de minnestrelen
fan minne songen troch de swartferwielen
nacht yn foreale serenadelieten,
bimimerje ik yn rju dissonanten
myn eigen wrange kleine Nachtmusik
dy't unvollendet yn myn tinken omgiet
hwant oan dit bitter witten is gjin ein.

Nou't ik hjir foar dyn hûs stean as in stinze
hwer't de prinsesse wachtet op de ridder
dy't dizze steilens mei gewelt forovert
of har tomûk by nacht en ûntiid rôvet,
bisef ik dat yn dyn dream al in prins
pattet de smelle lippen en de hân
dy't sines waerd en somber falt de foarhing
fan dizze tempel foar my fremdling del.

Nou't ik hjir foar dyn hûs stean en de glinster
fan djiptrochfielde omklank fan forealens
yn wurden fan poëten slacht myn sinnen
mei wrang biwûnderjen en wyld neifolgjen,
giet it allyk in mês dwers troch my hinne
hoe't dizze dingen yn gjin fersen sein
noch delslein kinne hwant dyn souvereine
wêzen is in bigjinsel sûnder eining

nou't ik hjir foar dyn hûs stean.