De Tsjerne. Jaargang 4

[p. 146]

R. Ditman:
Eros' selsmoart.

Forgetten bin 'k de namme fan it doarpke oan 'e mouning fan de Var, forgetten it opskrift fan it hôtel, Wol fiel ik wer de stoarm en it ûnwaer yn myn bloed, dy't my ruinearre ha. As in earlik rôfdier wie 't needwaer opsetten komd, doe't wy Nice twa ûren geans efter ús hiene; nou boarstte it los oer ‘La nuit blanche’ to Nice, it rikelju's simmerfeest en oer ús, de twa stjûrleaze swalkers. It eaze apokalyptysk; har fine lea presten har deun tsjin my oan. Hja wie wurch en ynein, ûnrëstich en skrikeftich har herteklop. Sa wrakselen wy tsjin de orkaen op oer de lange brêge. In lette auto stoude ús foarby. Om ús de flauwe ljochten fan lege húskes oan goare strjitten, hjir en dêr woast kabael yn Italjaenske café's. Wy sochten in hôtel. Deun by it stasjon founen wy in logemint. Gjin keamer frij. Nei in healûre pleitsjen, soebatten, bidden en bieden koe 't einlings skikt. Ien smelle keamer mei ien stoel, ien bêd, ien finster. Divelske nacht fan bliksem en tonger en hoopleaze jacht op lok.

Ik hie ûnder wachte, oant de herberge leech wie, en doe't ik boppe kaem, lei Jolân yn djippe rêst. In matras hiene se foar my nei boppen sleept en yn in hoeke lein, deun ûnder it finster, Ik koe de sliep net krije. Hieltyd briek dy forline idylle wer yn my op, mei 't dûnkere skaed: foarby, ivich foarby, Dochs moat ik slept ha.. Hwant mei in skok skrok ik wekker fan in doffe plof, net sa fier fuort. 'k Lei oanklaeid op 'e matras, kaem oerein en seach nei bûten, In reade g'loede forrette brân. Jolân lei rêstich to sliepen, bleek, kennelik ynwurch.

Hoe hie se har dochs dy jouns, by 't wersjen oan it strân foar Nice, bliid tsjin my oanline, hoe wekken yn my har freegjende eagen de langst nei in herhelling. Hoe kampen wy, earm oan jild en chique klean, om mei to dwaen yn it feest, tsjin de forbiedende realiteit, dy't ús lykwols opjage nei le bonheur(?) à deux. De tsjustere leane wie tsjûge fan prélûde, bisykjen ta prélûde - hwant sûnder de bernlike argeleazens fan de earste reis. Wy hiene 't ommers earder al sà útpreaun? - Budapest.

Nou styng ik, uterlik rêstich, foar 't finster yn 'e wer

[p. 147]

radiumeftich opljochtsjende nacht to stoareagjen, ik, jage komeet yn 'e einleaze romten, tiidleas, Yn my wie de tsjustere kamp geande fan alles tsjin alles, Dy twong, my om to kearen, krampeftich. De troch my snijende bliksemstrielen wiene heftiger en gefaerliker as dy oan 'e demonyske nachthimel, en stiften in fortarrender brân, as dy't dêr bûten oplôge.

It sloech út, Opiens, pylkjend, Wer reizge ik har wrâld ôf, mar nou it bikende lânskip, al sa hiem en eigen wurden, as hiene wy yn 't foar forrassing, aventur útballe, Dy't wy krekt sochten, doe ek al, hieltyd wer. Op dizze déluge is nea in arke Noachs to finen. It opbrutsen sear waerd ruineus: in wrakseling fan oerdieren.

Doe't de sinne syn earste strielen de keamer yngeat wiene der twa ûntsiele omskotten oerbleaun. Allinnich dy ûntferve doar, dat iene finster, dat iene bêd, dy iene stoel wiene de tsjûgen. Us lichems binne elk har kant útgien, wysels holden dêrre op fan to bistean.

As hokker hôtelgast ek, dêr op dy keamer de kraen rinne lit, sil de wasktafel him it forhael fortelle. Mar allinnich hiel fine earen kinne 't forstean.