De Tsjerne. Jaargang 4

[p. 109]

Willem de Jong:

Busreis.

Doarpen, beammen rigelje foarby,
en nei de beammen wer doarpen,
mei stoarjend holle huzen,
en lannen, jimmer grize lannen
tusken sleatten dy't net speeg'lje kinne,
en efter, foar en boppe my,
nea fierder ôf of neijer by,
in leaden damp, de loft.

De bus riidt nearne hinne,
ik kin gjin streep, gjin horisont fornimme.

Hja stie op it stap
mei útdaegjend hier,
doe 't mei in domme klap
tafoel it portier.

Unmacht.

De bleke, tinne moarn
taest húv'rjend oer dyn antlit;
dyn lippen wurde kâld,
myn mûle hat gjin antwurd;
is dit de lêste moarn,
is it dan stoarn
yn dizze grinzeleaze nacht,
binn' wy dan sûnder macht?

Wurden, biferzen wurden,
hannen, forwêzen hannen,
en wy ta fijannen wurdend;
lannen, frjemde lannen,
grinzen, skerper grinzen
en gjin oergong, gjin oerfloeijen.

Wy bliuwe finzen.

[p. 110]

Rein.

Loft, rein mar ta,

rein dochs de dagen tichter

nou 't oer myn hert

de tsjûke mist net lichtet.

Loft, lûk mar ticht,

ik kin net mear forneare

it wolkebrek en 't iepen sicht

oer geaën, my ienris hiem.

Omslút my, rein,

en nim m' yn griis erbarmjen;

wol my 't forjitten skinke

en lit m' o goede rein

yn bline rést forsinke.

Loft, rein mar ta,

dat ik it skrinen net mear ha.

Forburgen bloei.

In broeijen, in dûnker bistean,
in groeijen, forburgen, forbean;

forburgen, mar ienris, o ik wit it,
sil yn in al to let omearmjen
oan de forhoalenheit ûntspringe
en hommels foar har kring'e
dyn lokjend, bitter glimkjend byld,
sil ik, yn fruchtleas en wyld
omearmjen, op reade streamen
ûnhearber har ûntdriuwe
nei it nea woune, nea forlern gebied,
sil ik net mear forjitte kinne'
it lang forklonken liet,
en net mear forstjitte kinne
hwat my alear ûntsonken wie.

O ûntdekkende, kommende nacht.