De Tsjerne. Jaargang 4

[p. 33]

Sjoerd Spanninga:
Gedichten.

Arke Noach's.

Op de floeden en de streamen

driuwt de arke fan genede

as in skip mei bûnte dreamen

troch de siele en har frede.

De bigearte leit to sliepen

en de lôge dy is dwêst;

lâns de wetters fan de hate,

dy't safolle moais fordylgen,

dêr't de hôven yn forwylgen,

sjongt de soen har jubilate

as in glinster yn de striele

en de bôge oer de rêst,

Skou it finster fan dyn herte

nou mar iepen, en de douwen

lit se fleane yn bitrouwen,

ont hja út God's eigen lân

mei it grien oliveblêdte

koerend keare op dyn hân.

Der Bettelstudent.

Dêr sitte wy dan wer to kueren yn 'e joun,
It jild is op, de lêste byt forkrommelt.
Hawar, wy hawwe hjir in daelders plakje foun,
Nou noch in faem, dy't mei my kopketommelt,
Al hat de warb're wrâld in bulte moais forlern.
En leauwe wy de krapte earder as de kranten,
Ien ding is bleaun: de ûnskuld fan it bern
En 't breidsbêd fan de griene ledikanten.

[p. 34]

Nuda Veritas.

Wy lizze neaken op ús grize wolvefachten
Yn 't ierdedonker fan de eigen nachten,
Untdien fan leauwe en sá sûnder treast,
Dat net in stjerreflonker fan de geast
De tsjusternissen brekt út dize wolken - -
Mar ús forbittering stekt mei de dolken,
En nearne fynt de leafde mear biskerming; -
De wanhoop fan it hert is har omearming....

Balling.

By forsin yn 't libben rekke,

Doelest hjir op ierde om,

Dy't de brogge mei dy brekke,

Hâlde harren mûle stom.

Men rikt swijend dy de spize

Mei de gal en jittik oer.

Yn de koele eagen gnize

Fûnken as birutsen fjûr.

Antyk Tourisme.

Oer blauwe séën roeije de triremen
Lâns kusten fan in pearelglânzich ljocht.
De kobben swit dy gloeije - diademen
Op neaken strimen fan it finzen rjocht.
Nóch binn' de fuotten boun yn slavernije;
De hammer fan de hearsker slacht de maet.
Mar 't bloed, dat grime wounen spije,
Farvet de rêsteleaze riemen fan de haet.

(Ut: ‘Núnders’)