De Tsjerne. Jaargang 3

[p. 271]

Marten Sikkema:
Nocturne.

Omdoarmjend op de grins fan 't sliepen
Mient hja de finsters hommels iepen
Op 't heimich rûzjen fan it hôf;
De giele moanne glimket liep en
Troaiket âld-spoeken út ta rôf.

Hja heart de wûnderlikste wizen
En sjocht hoe't út bitsjoende dizen
In frjemde gondel lûdleas driuwt
En sjocht út klimmer ranken rizen
Don Juan, hwaens helmplom lokjend wiuwt.

As heit en mem mar net ûntweitsje,
De saters yn 't strewelguod laitsje
Krekt oft der earne stellen wurdt....
Nou sil hja 't langforwachte smeitsje,
Oer 't kjessen skrabet divelsburd.

Bleek skout de moarntiid lâns de glêzen,
Hja wit: hja sil net mear genêze,
Hja is fan tsjustre dreamen skeind.
It blomt leit yn it tún biferzen,
Towâdde fan in wrede feint.