De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 364]

Marten Sikkema:

In memoriam F.T.S.
† 2/10-'47

Noch koest de hân my op it skouder lizze,
Wer soe de ierde stean yn rike tsjoen
En ús forboun wie mei gjin wurd to sizzen:
Ik haw it skot net heard, dyn fal net sjoen.

Mar ik haw sliept, doe't lâns de lêste paden
Dou hommels gien bist ûnder 't driigjend swurk,
Fier fan ús jountiid mei de gouden skaden,
Fier fan it moarnlik sjongen fan ús ljurk.

Dit wie it greatst forrie oan ús togearre:
Yn 't ivich rûzjen fan it tropysk wâld
Leistou to glimkjen nei de stille stjerren,
Oer myn ûntweitsjen wurdt de sinne kâld.

It alde bern

Yn wûnderstêd in stil en skruten bern,
As miggeswarmen dounsje oer de grêften,
Eagen en lippen lokje, en in sêfte
Sûzjende koelte giet by nacht forlern.

Simmerske klokken gounzje yn har tuorren,
Fier sjonge floiten mei in sulvren glâns,
De lije loften wevelje bylâns
De bûnte tunen, leafde' blommekuorren.

Ien hjerstich rypke en it is forlern,
In njûre winter draeit syn spegels iepen:
De earste snie leit glânzgjend oan 'e sliepen, -
Troch âlde eagen glimket skruten 't bern.

[p. 365]

De finzene

Efter de feale huzerigen,
Kliemsk hokjend om it lampeljacht,
De tuorren dy't op slûge wacht
Under de doffe loften nige,

Dêr lizze ommers fjilden, tige
Forbjusterjend yn iivge pracht,
Sûzelt de séwyn troch de nacht,
Is koele moanne wer yn 't stigen...

Dy't ienris dêr wie, neare stêd,
Leit jimmer finzen oan dyn ruten
En stoarret him de eagen blyn.

In wein kroant yn 'e nacht op, têd
En aloan têdder; buoijen slute
De loften: flarderjend gerdyn.

De ald-strider

De rook fan fallen fruchten oer de paden,
It keppeljen fan ljippen en it liet
Fan trútsjes troch de dize: sa forgiet
Der wer in simmer. O, nou de gewaden

Fan jonkheit wer to dragen, en it sop
Fan tweintich jier to priuwen om 'e tosken,
To jachtsjen mei de hounen yn 'e bosken,
Wer acht to slaen op eltse wylde rop...

Hy flokt om al dit lijen: jimmer warber
Is yn de minske 't bist fan ieuwen lyn.
De bern gean' oan: libje dy nou miskien?
Dof siicht er del en slobbet syn rabarber.

[p. 366]

Lit my mar...

Lit my mar slûgje oan dyn side
En lûke oan myn idel burd,
Wylst drippen lâns de glêzen glide
En steallen gluorje yn 'e hurd.

Lit my mar dreame fan de tochten
Dy't oaren dogge yn 'e romt'
En brieven skriuwe om 'e nocht en
It antwurd wachtsje dat net komt.

Lit my mar stoarje en forjitte
En swijend boartsje mei dyn hân.
Hwa sil it lêste riedling witte?
Oer alle grêven rint Gods sân.