De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 361]

Willem de Jong:

Iennichst fjûr

Ik doarmje foar dyn finster,
hwerefter fragyl ljocht
oer dyn forhoalenheden glinstert.

Hoe sil ik ea ta dyn wêzen trochstjitte?
Dit bitter wachtsjen is sinleas:
dû bist it ljacht en ik hear by it dûnker.

Ik doarmje foar dyn finster, warleas,
yn aloan wurger rounten:
fûgel dy't syn wjukken tobarnt.

*_{* *}

Leaver fortarre as fortoarkje!
Hwat haw ik yn dit skrinkellân
jit sûnder dizze brân?

Noch net

De nachten birinn' ús
en de wyn boazet oan.
Hearst wol it kroanen en stinnen,
en hoe't de bolle hoart
oan it tsjoar?
It libben is tryst en koart,
in stadige dea.
Kom, jow dy oer, lea;
hwat let it
en drink de glêzen leech?

Mar hja,
ûnder myn twingend' oerbûging:
‘noch net,
't is noch to ier om lokkich to wêzen.’

[p. 362]

Ut 'e ierde ierdsk

Ierde,
ik bin inte op dy,
dyn soppen stige yn my,
ik span myn krún yn dyn sfearen.
Troch myn twigen rint
dyn koartammich, bitter liet.

O, ik hâld fan dyn gerûs en sûndichheden,
fan dyn reade forgonklikheden!

Ierde, ik bin ierdsk,
in leat fan dy.

Pleats by nacht

Pleats,
biskermjend bûget dyn tek
oer har, dy't bloeit
yn dyn waerm en leech fortrek,
oer har hearlikheit,
dy't dûnker broeit
yn dyn yngewant.

Kâld is de wyn,
mar dyn muorren bliuw' stom en blyn.
Fijân, hwêr sil ik dy birinne?
Swijend wêzen,
hoe sil ik dy winne?
Hwannear fyn ik genêzing
yn dyn biskûl,
pleats,
frou?

[p. 363]

Hôf

It liet is brutsen,
de kleuren
troch de wolk bidutsen.

Hwerom noch ienris
werom to sjen
nei de forlitten hôven?

Ik moat de drôve wei del gean
nei deade fierten,
mei mar ien ûnreedlike hoop:
it koartstounich skaed
fan in wiffe wûnderbeam.

It paed is hurd
en net werom to gean.
O, blinkend swurd!