De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 155]

Marten Sikkema:

Ahasveros mei de lier

Hja neame my in swalker sûnder namme,
In skeamelruter, ûnbiroaid, brutael,
Mar yn myn wizen gounze iivge amme
En yn myn wurden reaunte tiid syn tael.

Op foarhôven fan stinzen haw ik songen,
Op merken dêr't it folk syn wille hie.
Read goud en reader blommen haw ik fongen,
En 'k miende wol dat elts myn hert forstie.

Oan Damiate's muorren haw ik sitten,
Op wei nei 't seinige Jerusalim:
Wylst eallju, muontsen, boeren bloedich switten
Bitsjoende ik de heidens mei myn stim.

Myn lieten rûzen dêr't de ramten hongen
Fan helt en smjunt, by't krassen fan 'e krie.
Gjin skande-izers dy't myn lûd bitwongen,
Gjin muorre dy't myn klang toneate die.

Fan Magnus en fan Redbad song 'k de dieden,
Fan Kening Finn en Ridder Parsifal,
Fan Frouwe Gûdrûn's moed en drôvich skieden,
Fan glûpske hearskers opgong en forfal.

Fan't hege libben fan forgiene slachten
En 't ivich gean en kommen fan it skaei
Fan sljochtwei folk; fan tsjustre needlotsnachten
As diken skuorden en it lân stie faei.

Hoe't leaflik lok en teare hope kearden
Ta gleone hate en in iizge dea.
Ik miende dat it folk myn moanjen hearde
Ta trou en frijdom - it forstie my nea.

[p. 156]

 

Doe kaem de dei dat my de muontsen wikken:

 

Forlieder wie 'k en heidensk hwat ik song.

 

De leffe ealman seach syn rom forblikken

 

By dy fan Siegfryd dy't de draek bitwong.

 

 

 

It folk hat raesd: 't wie better mar to swijen,

 

'k Fortokke froulju en 'k fordoar de bern,

 

Hwant alhwa't harke moast myn liet bilije

 

En wie foar rêst en goed geniet forlern.

 

 

 

Forballe swalke ik yn frjemde oarden,

 

Troch sompen en oer kliffen gie myn wei,

 

Ik laette bearen, dounse op 'e koarde,

 

Ik gûchele om botsens - mar ik swei.

 

 

 

Hwat hat my harren dreaun? Sjoch, ik bin kommen:

 

Fan takomst en forline dochs de tolk.

 

'k Bin fûgelfaei en alles waerd my nommen,

 

Lykwols, ik sil wèr sjonge foar myn folk.

 

 

 

Al martelje hja my mei gleone tangen,

 

Lykwols bin ik har sjonger en profeet.

 

Ik sil se slaen mei wurden en mei sangen

 

Dripkjend fan galle, triljend fan it leed.

 

 

 

Lit eltsenien dy't harket it bilije

 

Fan 't folk dat d' eigen ropstim net mear ken,

 

Har trou waerd fluenskens, frijdom slavernije,

 

It lân is feilich faeks, it folk forlern.

 

 

 

O Geast dy't ta my komt yn tûzen foarmen,

 

Lit my dochs wetter slaen út dizze rots

 

Sa bar en stom. Of stjûr de greate stoarmen

 

Mei heil en tonger: slaen dit hert oan smots!