De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 75]

Marten Sikkema:

De ofreis

Nei al 't oerstjûre gounzjen fan 'e kranen
En 't jeijen en jûchheijen oer de kaei:
In joun mei wûnder rûzjen en geskaei
Fan moanneljocht dêr't weagen yn torane.

Jinsen oer 't waed, dêr't lytse ljochten slane,
Toetet in boat mei dokerich lawaei
De kimen oer: syn reis is fier en faei
Mar diggelfjûr sil op 'e mêsten baerne.

Gjin dreamerstiid mear: stjûge mannen steane
Under de havenlampe, fol bitrouwen
Praet skipper Sindbad fan syn nije reis.

Dan brekke trossen, skrille mieuwen fleane,
It liet fan Rimsky floitet troch de touwen...
Hwêrom? Hwêrhinne gean wy ûnderweis?

Ald tun

De joun falt streakjend oer de âlde tunen,
De roazebeamkes groeije yn it skaed
Ta wûndre drochten út, en sels ús maet
De stiennen god riist blinkend út it brune.

Strewielguod op; mar och, hy sil net strune
Al is er Amor sels: fan leafd' of haet
Hat er gjin witten mear; oer 't smelle paed
Hinget de moanne koel en frjemd bilune.

Soe tear in klavesimbel nou bigjinne
Dan lústren wy fan: harder, harderinne
En leauden grif net dat ús dream forfleach.

Of binn' wy dochs al ieuwen earder berne?
De moann' is goud, myn lea, it tún biwenne
En Amor pinket him in trien út 't each...