De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 76]

Kees Meijer:

Nebo

Doe gyng troch it tintekamp in dof geroft,
De drôve wéklacht fan it Folk yn rouwe.
En troch har triennen hawwe hja oanskouwe
Nebo's kontour, mânsk tsjin de blauwe loft.

Dêr, earne yn dy stiennige lânsdouwe
Stiet, digerjend omheech, in lytse kloft,
Folget in bûnte stip, dy't nei in skoft
Wei wurdt yn 't oard, dêr't de earnen nêsten bouwe.

In jierrich man, mar lykwols rjocht fan rêch;
Keninklik-steil giet er syn iens'me wei
Troch dizze woaste, rotsige kontrei.

Hy kliuwt de hurde, keale helling op,
Hâldt aloan op de hichten 't fierkjend each:
De Godsman stiicht, stiicht ta de heechste top.

De tinzen, dy't doe troch syn holle teagen...
It Folk... de Nebo... loft en Himel... God
En 't wide, swide panorama, dat
Him iepenbiere oan syn forwûndre eagen.

Hy murk mar amper, dat de earnen fleagen
Deun om syn holle, mei in skreau fan spot.
Hy seach allinne mar de ûntseine skat:
De geaën, dy't dêr yn 'e lichte weagen.

Doe hat syn foet de fêstichheit forlern
En 't byld bilytset, sinkt yn djippe dizen.
- Stil is de stêf ûntgliden oan syn hân.

In Macht - in nea net kende - draecht him en
Tilt heger him as ea de earnen rize:
De Godsman stiicht, stiicht yn 't Unthjitten Lân.

[p. 77]

As ik opdroegen wurd

Dit myn skurf omskot giet ienris syn lêste,
Syn stilste gong; hja drage op de bier
It stomme, stive ta syn djipste rêste...
- Is 't nije wike? faeks nei mannich jier? -

De dragers sette hoeden del har lêst en
Hwat koarts de hûling fan myn wêzen wie
Sinkt wei. - Ien seit de toalve Credokêsten
En miskien skrieme guon, omdat ik gie...

Mar ik bin fier, fier fuort: in Keningsbern
Mocht, nei lang swalkjen oer ûnsljochte paden,
Syn Heite hearlike Paleis yntsjen.

En 'k bûch my, as myn leaven stil en drôf
Dêr steane, oer de gouden balustrade
En stoarje glimkjend del op 't âlde hôf...