De swartsjes jowe har to sliepen, mar de stjûrman wekket.
Fjirtich libbene minsken fortrouwe him as wie hy God.
En hwêr fortrout er sels op?
As der gjin wûnder bart, is de dea wisser as wetter.
Ien myn.... ien haei, dy de rêch ûnder it boat set.... en hoe sille de swarten reagearje as hy gjin rie mear wit?
En hwat as in Jap har yn it fizier krijt?
'n Heale biskwy, ien mûltsje wetter mei môlke en in sinne, fûler fijân as alle driging fan 'e dea.... de twadde dei.
Ien mûlfol, ien hap, noch barnender sinne, gjin libben oer hiel de wetterspegel en in barnende loft....
De tredde dei.
En gjin sliep yn de nacht foar de stjûrman.
Allinne de dea fan sinne en tsjuster, de honger en de toarst, de toarst midden yn it wetter.
Tsjin de seisde nacht wie syn blauwe trui stellen.
It driigjen om de swarten allegearre to forsûpen holp neat.
Sykjen hie gjin sin.
It lêste fan thús wie wei.
Doe tocht er oan thús, nachten en dagen....
Mem breide en Heit lies de Bibel. Dat wie thús.
Twa kear nei tsjerke en net yn it café komme.
Hwat seit de Bibel en hwat sille de minsken der wol fan sizze?
Hoe fier is hy nou dizze dingen ûntgroeid.
As Heit en Mem ris in dei fuort wiene, moast Marten as de âldste jonge thús de Bibel lêze.
En dan socht er in lytse psalm op.... en altyd deselde.
Dy psalm koe er fan bûten, it bigjin alteast. Hwant as hy kaem ta: ‘Moab is myn waskpôt’, dan prústen hja it út fan laitsjen.
Hwat in wille. It wie dochs goed thús.
Mar al dat lytse, dat binearjende....
Hy libbet nou ynternasjonael. Ynje, Sjina, Afrika, Jeropa, Azië en Amerika.... it binne foar him doarpkes, de tuorren to sjen.
Hiel hwat oars as twa kear nei tsjerke, fraechlearen, jongfeinteforiening en bidde en tankje foar en nei it iten.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd