De Tsjerne. Jaargang 1

[p. 207]

Willem Dykstra:

Ast du komst

Ast dû komst
sil ik de loanen mei bloeisels bistruije,
set ik de poarten wiid iepen.

Ast dû komst yn sidene priel,
wûndere hearskeres,
fier ik dy yn in feestlik kastiel,
oh ljochte prinses.

Ast dû komst
sil ik dyn fyn-wite lea
omklaeije mei it tearste rea
fan myn blomte.

Ast dû komste
skou ik hoeden fansiden
it reach fan 't lêste gerdyn.
Hoe sil dan grienje ús bêdsté,
en geurje it blanke satyn,
as ik bin ré,
en dû komst.

[p. 208]

Maeije-need

Leafste kom,
kom, nou 't rounom
de seringen bloeije,
en geurje de roazen;
nou 't de fûgels djoeije
en brekt it liet fan de froask;
nou 't troch de bjirken
huverjend rinne de nachten,
en oer de poel, yn great forwachtsjen
bûget de wylch;
nou 't de bisten âlje'
en de koekoek noedt;
nou 't de sinnen wâlje
en it driftige bloed
brûst tsjin de iggen.

Kom nou, ear't falt de joun,
hwant ûntfangensré leit it tún,
en toarstich himet de groun.
Unwennich rûst de kastanje,
en triljend wachtet it hou.
Kom lea, hwant efter bluist'rige franje
slacht in heukerjend hert.
Kom nou,
en toevje net.