De Tsjerne. Jaargang 1

[p. 126]

Berend Steenema:
Du bist it liet

Dû bist it liet, de mylde melodije,
dû bist de wûndre wize fan myn hert;
dû bist de klang fan kleare harmonije,
de útring fan myn freugde en myn smert.

Dû bist de sang dy 't reauntet troch myn siele,
it liet dêr 'k nacht en dei 'k foreale op bin.
Ik mei syn boarnen yn my springen fiele
en it oermasteret myn moed en sin.

Hwant, is it ienris yn myn binnenst berne,
dan wint it oan, en - stâlle nei myn wil -,
wurdt it in stream fan lûd, in hast-forlerne,
mar dy 't my nou net mear ûntsinke sil.

Dû bist dat âlde, lang-biwende wyske,
hwernei 't men sa ûnwennich wêze kin;
dû bist dat simple liet, dat sljochtwei fryske,
dat ik hwat mear ik 't ken hwat mear bimin.

Dû bist de psalm, fan God foar my ornearre,
de treastsang, suver en folslein fan toan.
Dij sille noch myn sill'ge earen hearre
yn 't hearlik halleluja foar de Troan.