De Tsjerne. Jaargang 1

[p. 118]

A.M. Wybenga:
Stiltme

Stiltme, hill'ge, súvre stiltme
Dy 't myn siel fortreastgje kin,
Dy 't my de âlde dingen bybringt
As ik sa allinne bin,
As de goudne stjirren blinke
En de moanne skynt oer 't gea,
By it lústrjen fan 'e reiden
Driuwst myh siele ta in bea;
Tûzen moaije libbensstounen
Riigje foar myn each byien,
Glinstrje fan dyn douwe oergetten
As juwiel en edelstien.
Al de leafde fan myn âlden
Bringst wer oan myn herte nei;
Hja dy 't wol oan my ûntstoaren
Binne dochs by my net wei.
'k Tink oan wurden, sterk fan ienfâld
Dy 't in freon my sizze woe,
't Tink oan him, by hwa 't ik feilich
't Earme herte ûntlêstgje koe,
'k Tink oan him; yn fiere krite
Leit syn stof yn 't stille grêf,
Mar syn wurd - noch mei 'k it hearre -
Bliuwt foar my ta stôk en stêf.
'k Tink noch oan in simmerjoune
Doe 't ik mei in famke gong
En myn herte, yn jubel optein,
't Lette liet fan leafde song.
'k Tink deroan - op mylde jounen
Folget faek in koele nacht....
Mar de neitins oan hwat hearliks
Hâldt yn 't iensme herte wacht.
Stiltme, dy 't my goede wurden
Mei dyn golle stimme seit,
Stypje my, oant ek dit lichem
Yn Gods iiv'ge stiltme leit.