De Tsjerne. Jaargang 1

[p. 114]

Sjouk Koopmans:
Gedichten

Oan'e sedyk

In rook fan't Waed driuwt op'e wyn foarby
En elts wurd hong ûnwennich tusken dy en my

In houn slacht oan, in hynder wrinzge sûnder doel
In skouwe fûgel siket yn it reid biskûl

De wrâld is skyn, skaed en forskeel fait wei
Der binne allinne stjerren boppe dy en my.

Winter

Altomets stroffelet er tige mijen
deun by de huzen lâns, hwat út 'e wyn
de bern dy't roppe: der giet Jelkom wer to frijen
lit er bigean; hy hâldt de pas net yn

foar't doel, en fynt har jimmer yn'e selde hoeke
op'e âlde knopkestoel; eptich en steil
doch jimmer protteljend oer fordoarne tiden:
Hwer ha de grize hierren langer heil?

Ienkear jit jong, it folle frije libben
d'âldman tinkt wurch: it kin dochs sa wol ta.
Noch efkes eamelje hja oer freon en sibben
dan kroasket er wer op't eigen hurdsté ta.