De Tsjerne. Jaargang 1

[p. 86]

Martinius:
Forskining

De joun wie fallen, en in grounleas ljacht
wachte de nacht en lei syn frjemde hannen
oer tún en hage en oer de fiere lânnen
en kearde alles ta in stille wacht.
Hwa ken it heimnis fan de tsjust're nacht?
Mar mear jit leit de skimer oan 'e rânnen
fan tiid en ivichheit; en oeral strânnen
de tinzen op't ûnweez'lik grille ljacht.

Doe knarste't grint, en oer de rjochte paden
kaem hja, yn dream forsonken, stil deroan;
flamme it tún, oerfûnk'le alle skaden.
Ynwyt fan blossum, hold de hagedoarn
de siken yn; en hja, yn keningskladen,
hja stie, stil biidzjend, stoareagjend aloan....