column
Mythologie
Jacques de Vroomen
James MacKenzie at dagelijks als ontbijt twee kippen. Hij kon met één vuistslag een os tegen de vlakte slaan en liep op de eerste mijl een paard eruit. Maar zijn specialiteit was schapen stelen. Nou kijken ze in Nieuw-Zeeland niet op één schaap meer of minder. Maar James MacKenzie maakte het te gek. Hij stal ze in duizendtallen. Tot hij werd gegrepen en opgehangen. En als moeders in Nieuw-Zeeland hun kinderen naar bed brengen, wijzen ze soms naar de schapenwolken hoog in de lucht. ‘Daar gaat James MacKenzie met zijn gestolen schapen,’ zeggen ze dan. Een vleugje mythologisering voor kinderen.
Met mythologisering gaan we in de huidige westerse cultuur niet verder dan een verhaaltje in de kinderkamer vóór het slapen gaan. Ik reis door Nieuw-Zeeland en lees mythologische verhalen van Maori's, een goudmijn aan poëzie voor volwassenen. Bijvoorbeeld hun scheppingsverhaal.
Vader Rangi, de hemel, keek met verliefde blik naar Papa, moeder aarde. Papa - het is even wennen, papa voor moeder - keek op haar beurt vol liefde naar Rangi. En zij omhelsden elkaar en kregen vele, vele kinderen. Die kinderen leefden in de duisternis, besloten in de omhelzing van Rangi en Papa. De hemel lag over de aarde en er was tussen hun geen licht. De kinderen groeiden groot en de ruimte rondom hen werd steeds kleiner. Ze overlegden met elkaar. Zullen we onze ouders doden? Of zullen we ze scheiden? Tu-mata, de oorlogszoon, wilde ze doden, maar Tane-mahuta won het pleit. Hij liet kauri-bomen groeien - Nieuw-Zeelandse sequoia's - en met zijn rug op zijn moeder liggend duwde hij met zijn voeten zijn vader, de hemel, langzaam naar boven. Zo ontstond er ruimte tussen Rangi en Papa en hun zonen en dochters trokken de wereld in en gingen ze bevolken.
Op het vliegveld van Auckland zwaai ik naar mijn dochter als ze de gate in loopt voor haar vliegtuig naar Melbourne. Het begin van een lang verblijf in Australië. Naast mij staat haar papa. Onze laatste gezinsvakantie? Ik kan er vrede mee hebben. Dankzij de Maori's.