Cricket
Ik moat ta myn skande bekenne dat der doch ien kaksport west hat dêr 't ik alhiel ferslingere oan rekke. It hat mar in jier duorre, mar it hie my in pear moanne folslein yn de besnijing. Ut it deiboek fan in cricket-freak (juny/july 1998):
Unbegryplik dat safolle minsken krekt no har tyd sinnebaaiend, fytsend, silend en swimmend fergrieme: de hiele dei cricket op bbc 2! En moarn en oaremoarn wer! Cricket mist de wearzigjende oanstellerij dy't mei suver alle sporten anneks is: waves, oerwâldlûden, smakeleas en bespotlik beskildere dronken ûlen yn Thialf, dy't it leafste fan de sport in soarte fan debilisearjend sirkus meitsje wolle. It publyk by cricket is sa beskaafd dat men it allinnich by de lunch fernimt. De lunch, in tige wichtich ûnderdiel fan sa'n machtige cricketdei.
Cricket, sa traach, mar myn oeren en dagen fleane mei in koartsachtige snelheid foarby. Nuver, want saaier kin doch hast net: in man goait in bal nei in oare man yn like smetteleas wyt. De lêste hat in bûtenmodel kastyplankje yn de hân, mar mist hast altiten. Yn it seldsume gefal dat der by cricket raak slein wurdt, dreutelt de slachman yn âldereintempo in tweintich meter lange kokosmatte op en del. Soks hyt mei in hiel grut gefoel foar overstatemint in ‘run’.
Prachtich binne ek de folslein ûnbegryplike siferrigen dy't om de trije minuten oer it skerm glide. Hoe lang sil it noch duorje ear't ik der alles mar dan ek alles fan begryp? En dan dy hast ûnwêzenlike stilte, inkeld sa no en dan ûnderbrutsen troch it getik fan hout op hout en it like saakkundige as ûnmisbere kommentaar fan de op syn minst trije saakkundigen, foar wa't de spanning soms al te grut wurdt. ‘England hundred and four, all out.’ ‘No ball!’. ‘Stumped!’ Earlik, ik ha der wol oan, mar oait sil ik der achter komme!
Cricket liket it op it earste gesicht in beskaafd mar ynhâldsleas tiidferdriuw, in beskaafd ritueel, like opwinend as in teaparty út in roman fan Jane Austin. En ek út deselde tiid. Mar lykas yn dy prachtboeken brûzet en siedet it ûnder it blakstille oerflak.
Hoe wreed kin cricket wêze: it troch wanhope ferlutsen gesicht fan de Ingelske slachman tjinoer de Pakistaanse bowler-tsjoender. De grutske, wat lytsachtsjende rôffûgelblik fan de romrofte Wahid Asram, dy't mei syn magyske linkerearm de bal de meast ferfine kurves meijaan kin, dêr't de helpleaze houthakker út de Cotswolds gjin inkeld sicht op hat. Lofts en rjochts kronkelje de ballen as spotsike njirren oan him foarby en hy rekket mei syn stik wylgehout allinnich de rimpelleaze loft. De aldergrutste fernedering hat de sadistyske duvel foar it lêst bewarre: ‘Eldoublejoe! Leg before wicket’, it slimste wat in slagman oerkomme kin. De hampelman kin fuortdalik oppakke, syn ôfgang is folslein mar hy krijt in steande ovaasje: hat er net, yn alle weardichheid syn fernedering ûndergien? Hat er út mar al te begryplike frustraasje flokt, raast, de skiedsrjochter de foaroarlochse pet fan de holle slein of oan syn healbizen, twa maten te krap needslachtersjaske lutsen? Fansels net: ‘that would'nt be cricket’, of wol soms?
De cricketskiedsrjochter is almeast likernôch 75 jier. Hy beweecht him noait: sa no en dan skodhollet (‘not out!’) of knikt er hast ûnsichtber mei de holle (‘out!’). Noait wurdt ien fan syn beslissings oanfochten. Ek al wurdt by gefal fan twifel noch wol ris skruten ‘Howazze! Howazze!’ (‘How was that!’) tsjin him roppen, ien rimpelige en krebintige finger yn de loft en de hiele kliber swijt as it grêf. Dan kin it wer oeren stil wêze.
Auteursrechtelijk beschermd