Trotwaer. Jaargang 34

[p. 287]

By mysels op 'e kofje
Hylkje Goïnga

‘Sille wy cappuccino ha, Gerda? Komt út in pak, haw ik fan 'e middei kocht.’ ‘Ja, Martha, doch mar wat. Tee is my ek bêst.’

‘En ik haw in keek bakt.’

Wy rierden yn ús kopkes om, dêr't in tsjokke laach skom yn siet, dy't wy derôf leppelen en we treauwen de keek in eintsje yn 'e kofje en dy smakke doe noch lekkerder as in taartsje.

‘As wy hjir sa tegearre sitte, Martha, is it hiel oars as wannear't Pol der by is’, sei Gerda en ik sei: ‘Ja, fansels.’

‘Om tsien oere hellet er my wer op. Ik fyn it sa fijn foar him, dat er dy kursus docht. Sjocht er ris wat oare minsken en sa. Mar it is neat foar my. No Martha, ik sil dy even fertelle, hoe't dat gong mei dat meske.’

‘Ik bin benijd. Ik ha noch in freondin, dy hellet ek altyd fan alles út har iten wei, knopen, toutsjes en nuvere stokjes. Ik fyn allinnich mar stiennen yn 'e krintebôle en dêrom yt ik dat ek noait mear.’

Ik makke noch in cappuccino en Gerda sei:

‘It is snein en wy ite beantsjes mei opbakte jirpeltsjes en in byfstikje. Kinst it dy foarstelle? Ik lis de byf op ús boarden. Pol skept der daliks wat beantsjes by, mar ik snij in rântsje fan 'e byf ôf, om te priuwen en wat sjoch ik dêr sitten? In stikje sulverpapier. Tink ik. Ik lûk deroan en wat is it?’

‘Ja, hast it my allegear al foar de telefoan ferteld, dat ik fal net mear fan myn stoel ôf. In lyts meske.’

‘Dat hie ik dy ek al sein? Sa grut: twa sintimeter lang sawat, in heale breed en oan ien kant rint it út op in puntsje. Pol daliks mei de noas der boppe op. Ik fei it ôf, kinst it dy foarstelle? Lis it op in servetsje en wy besjogge it allebeide noch ris goed, ja, it is in meske. Hoe kaam dat no yn it fleis, soest sizze, Pol tocht, dat it yn in soarte fan hakmes sitten hie, dat in slachter brûkt om it fleis plat te slaan. Hy sei: ‘Ik gean der moarn mei hinne, ik moat doch nei Karwei, fyts ik der lâns en dan sil ik it him freegje.’

‘Gerda, wat in nuver ferhaal. Mar gelokkich, hiest it noch net yn 'e mûle, hast it net tusken de tosken of kiezzen krigen, it is net yn dyn ferhemelte te lâne kommen, hast it net trochslokt, it is dus allegear noch aardich goed ôfrûn.’

‘Ja en nee, Martha, wy moatte der iderkear oan tinke, hoe mâl as it wol net beteare kind hie. Kinst it dy foarstelle?’

‘En wat sei dy slachter? Hjir ha jo in nij byfstikje fan my sûnder meske?’ ‘Nee, hy wie sa ferstuivere, wist net wat er sizze moast en syn frou ek net, sei Pol. Ik ha noch net wer mei dy minsken praten.’

[p. 288]

En doe hiene wy it hjir oer en dêr oer en om kertier oer tsienen stie Pol op 'e stoepe. Hy hie trije kroketten meinommen en doe't wy ús tosken deryn setten, hopen wy mar dat der gjin nuvere dingen yn sieten.

Ik sei: ‘Ik sil dy slachter ris opbelje en...’

‘Ast dat mar litst’, sei Pol. ‘Wy ha dy dat dan no ferteld, mar do hast dy der net mei te bemuoien. Dat ferbied ik dy, Martha. Hast it heard?’

Gerda sei: ‘It is sa, Martha, ik fûn it meske en wat wolsto dêr no wer mei?’ ‘De Keuringsdienst voor Waren der op ôfstjoere. Tochst dat?’

‘Ast it mar litst’, sei Gerda en ik sei: ‘Grapke’ en Pol sei dat se mar ris opstappe moasten, want it wie mistich of it soe mistich wurde, hoe wie it ek al wer. En ik wuifde se út, seach gjin mist.

De oare moarns, doe't ik de ôfwask dien hie, wist ik even net wat ik soe en ik pakte de telefoan. ‘Mei de slachter’, hearde ik.

‘Ja, slachter, it is mei Martha. Jo kenne my net, mar justerjûn wie hjir in freondin fan my, dy't Gerda hjit en dy hie in meske yn har byfstikje sitten.’

‘Ja, dat ferhaal komt my bekend foar. Myn frou hat it ôfhandele, mar it wie in rare boel. Wy ha der noch in hiel skoft oer sitten te praten, de frou en ik.’ ‘No is it, gelokkich, goed beteard. Mar wat ik jo no freegje woe: Komt dit faak foar, slachter?’

‘Nee, selden. Hast noait. Noait kinne wy wol sizze. Dat it wie my goed skrikken, nim dat fan my oan.’

‘Sjoch, ik hie fansels mei myn freondin te dwaan, mar ek mei jo. It sil je mar oerkomme, baas fan sa'n ferneamde Keurslagerij en dan soks.’

‘Dat meske wie der útspatten, mei it slaan, it is ús ûntkommen.’

‘Ja, dat haw ik begrepen. No, ik woe jim ek even lokwinskje mei de goede ôfrin. Dat haw ik myn freondin ek dien.’

‘Tankjewol. Aardich fan jo om dat even te sizzen.’

En ik sei tsjin Gerda, dat ik doch de slachter even opbelle hie en Gerda rôp fuortendaliks har Pol der by en Pol sei: ‘Wat hie ik no tsjin dy sein. Do hast neat mei ús meske te skaften. Wat sille wy no ha. Ik hie it dy ferbean, Martha, en dan dochst it doch. Hiest neat betters te dwaan?’

‘Nee Pol, op dat momint net. Ik tocht... mar ik jou ta, ik hie miskien mar better de blommen...’ Dat woe ik sizze, mar ik kaam der net tusken. Hy sei: ‘Wy binne poerrazende lilk op dy, Martha!’

‘En hoelang bliuwe jim dat, Pol? Ien jier, twa jier?’ frege ik.

‘Rekkenje mar op twa’, skreaude Pol.

Myn beide earen diene der sear fan.

(Dit is it lêste fan de füf ferhalen dy't wy in pear moanne foar har ferstjerren op 24 maaie 2001 fan Hylkje Goïnga krigen. De oare fjouwer binne publisearre yn maaie, juny en oktober 2001 en yn febrewaarje 2002. - Red.)