Trotwaer. Jaargang 34

[p. 167]

Tjitte Piebenga
As de dichter dea is

(In memoriam Omke Douwe)

It skûltsjesetten treast, de lêste
trime ôfgien, sa leit er yn de tru-
kedoaze. Lit him sliepe, sliepe, en
âlde maten moetsje. Hy kin de hillige
sangen, dy't libje lykas hy. Op 't
lêst hat hy de kaaie.

Hy is net dea, hy heart de koekút
noch, sjoch, yn wolkens besylt er
de Swarte Brekken, dy jonge oan de
fokkeskoat. Se hawwe de koerts, lûd
sjongend fan min en maitiid.
Driuwe litt' se de kansel rhetor.

De fertrietlike sitadel, ûnbewarre
foar novimber en drôve lieten. Sa
âld te wurden, gjin nammen yn it
stamhout ritst.
Dochs, hy nimt in slokje mei syn
maten, en sliept, sliept.