Trotwaer. Jaargang 34

[p. 132]

Onno-Sven Tromp

Havenstad

Daar waar de stad stopt, grenzen huizen aan
het platteland, een streek met brede sloten
waarlangs het riet heel hoog is opgeschoten
en stemmen in de avondlucht verloren gaan.

Daar waar in schemerlicht een zwarte zwaan
te slapen ligt, de reigers op hun poten
voor eeuwig zijn versteend en houten boten
gespiegeld worden, blijf ik even staan.

Voorbij het laatste huis begint de rust,
een zee waarin een boerderij kalm drijft
en alles steeds hetzelfde is en blijft.

Ik zie vanaf de najaarstille kust
de dag die aan de horizon verdwijnt,
de vale zon die laag het land beschijnt.

[p. 133]

Kalligram

De lucht is licht van kleur en geeft de daken
de ruimte, nergens wordt een huis vergeten.
De eenden stijgen kwakend op en weten
de wolken met hun snavels aan te raken.

Het land ligt in de zon en is als laken
van bruine velden slordig neergesmeten.
De grutto's roepen luidkeels hoe ze heten
om hun aanwezigheid bekend te maken.

De sloot gaapt zwijgend tussen buigend riet
met volle pluimen, die zich lijdzaam laten
bespelen door een murmelende wind.

De weg is onbeschrijflijk zwart, maar niet
veel meer dan brekend asfalt met wat gaten
waar dorstig gras in plukjes zonlicht vindt.