Trotwaer. Jaargang 34

[p. 107]

De fleanende bal
André Bralts

Suppleesjekont

Eins bist net wiis ast dy hjoed de dei noch mei sport dwaande hâldst: der is gewoan gjin donder mear oan.

Troch de macht fan it grutte jild is de ferbining tusken sportman en publyk fierhinne ferbrutsen. Grouwélige patsers, heal maffioaze typen, megalomane en pseudo-akademyske nitwits ha alle romantyk ferballe, alles wat sport moai en oandwaanlik meitsje kin om hals brocht. Topsport spilet him ôf yn in abstrakt wrâldsje, in ivoaren toer, dêr't de sljochtwei leafhawwer bûten stiet, in wrâldsje dat ferjûn is fan de kontkrûpers en sjerpstrikers.

It gedrach fan topsporters is dêr neffens: se binne net mear fan ús, it binne klisjees spuiende politisy en mislik meitsjende sakelju wurden, dy't ús like kâld litte as wy har. Hoe kinne je by sokken belutsen reitsje, fûleindich meilibje, in trientsje stoarte? Wy kinne fjouwerentweintich oeren deis sport op 'e tillevyzje sjen, mar doch bliuwt it stil en kâld om ús hinne: wy ha gjin idoalen mear. Hoe kin ik my identifisearje mei in grut kampioen dy't op 'e miet al mei in fleske Sanex begjint te swaaien? Sûnt dy tiid hoopje ik allinnich noch mar dat er mei syn grouwe fitamine-suppleesjekont troch it iis sakket.

Wa kin noch fan herte meilibje mei de ta yn de bonken bedoarne kûveuzeberntsjes mei harren seis priveetrainers? En mar stinne en krimmeneare, kleie en klieme! De grize giet my oer de grouwe by sa'n aaklike Peter Mueller, mei syn kleffe New Age-oanpak. Aldergeloks lykje syn dagen teld no't er troud is mei de Sappemeerske black widow Marianne Timmer: de bonkjes fan Leen Pfrommer, Marieke Weisman, Wopke de Vegt en Gianni Romme pronkje ommers al yn har medaljekast.

Ierlân!

Wat hie ik eartiids de smoar yn as it Nederlânsk alftal ferlern hie en no raasde ik okkerdeis by Ierlân-Nederlân út folle boarst: ‘Ireland! Ireland! Let's kill the basterds!’

Lânferrie fansels, mar logysk lânferrie: it giet der yn de sport om dat de goeden - wy dus - it fan de ferkearden winne, fan dy hufters, dy stikken ûngelok fan de tsjinpartij. Mar njonkenlytsen binne de saken omdraaid: de ferkearden, dy stikken ûngelok, dy hufters, dat binne wysels. Ik bin der fan oertsjûge dat de útwaaksen nearne slimmer binne as in Nederlân.

Wichtige oanjager is benammen Studio Sport, dat al jierren in karikatuer is fan in sjoernalistyk programma. Krityske fragen leit al hiel lang it near op yn it praat- en relaxhûs fan Mart Smeets. De stjerren wurde omraak nei de mûle praat, yn de watten lein, bememke en bepopke. Oars komme se de folgjende kear net wer of sy stjoere der in kliber advokaten op ôf. Sjoch mar ris nei in bûtenlânsk sportprogramma: jim leauwe it net, mar dêr sjocht men samar allegear folwoeksen minsken.

Fûgelpoep

Wêr binne de moaie lange winterdagen bleaun, dat wy mei grutte listen sels de tsien-

[p. 108]

tûzen meter reedriden - dy't doe noch ieuwen duorre - minusjeus byholden, ûntreastber wiene as ús favoriten oer fûgelpoep stroffelen of harsels op heroyske wize oer de kop riden?

De dagen dat op it fuotbalfjild ús helden nei al wer in skitterjende goal allinnich mar eefkes de hân opstutsen en net as swier drogearre en narsistyske idelteuten tsjin de freding opfleagen: men sjocht der suver tsjinoan as der wer in goal falt.

En wiene it ek gjin prachtmanlju en -froulju: de âlde izerfretster Atje Keulen, de like skrutene as ûnfersteurbere Piet Kleine, de ûnferjitlike kamikazepiloat Anne Jan Portijk, Dolle Dries van Wijhe, dy't mar ien fersnelling op syn fyts hie, de Kromme mei syn nuvere loopke en syn ivige fuortsmytgebaren, de piipstim fan Joop Zoetemelk - it wie ien grut feest doedestiids.

Se binne der net mear. Wy moatte it dwaan mei in profesjonele wat-bryk-is-is-rjocht-neuzelder as Frank de Boer, it sêftseane aai Michael Boogerd en de healkriminele rânegroepjongeren fan ‘Oranje’.

Hate

Mar altyd as it út is mei de leafde is der in rotsfêst ûntwyk, dat soms wat liket te slûgjen mar noait sliept en no falsk gnizend om 'e hoeke kipet: de hate!

Ik haatsje bygelyks de linksbûten fan It Hearrenfean, ien fan de seldsume klubs dêr't it fjild noch nei gers rûkt. Dizze begenedige balfirtuoas wurdt yn Voetbal International gauris as de ‘kampioen matennaaier’ omskreaun, fanwegen de containersfol giele en reade kaarten dy't er syn tsjinstanners oansmard hat.

Mar dêr hearre jo syn rju nommele trainer net oer, dat rûnom bejubele toanbyld fan âlderwetsk fair play. Dy hie it fierste drok mei it útfeardigjen fan in soarte fan Berufsverbot foar in kollega, dy't it weage hie krityk te hawwen op de hillige mar noch hieltiten fuortflechtige boekjes-trainer Louis van G. Sorry, mar fan sa'n klub kin ik gjin supporter wêze.

Koartsein, mei alle miljarden dy't der yn omgeane is de sportwrâld lytser, nearziger en benypter as ea. Mar om't der gjin oare opfang foar sportferslaafden is, moat ik it wol folgjen bliuwe.

Bêste lêzers yn east en west, op see of wêr ek op 'e wrâld, in hiele noflike sportmoanne tawinske!