man oanstappen dy't ús mei in boskje fisk tawiuwt! Hielendal bliid, nimme wy ús skat, fan de Skot oer.
Aeltsje stiet ús yn in oangrinzjende ûntfangsthal op te wachtsjen. Dy hie oan ús ferhearde en opteine lûden al aardich sketten dat wy ús bagaazje no net daliks yn in Samsonite ferfierd hiene.
Der is lykwols fan fiskjen neat op 'e hispel kommen, mar fan jeien nammerste mear. Mei in broer fan Aeltsje en ‘in-echten-ien’ op kninejacht, jûns let mei in jeep troch de maisfjilden. Popke yn de laadbak, goed trochinoar skodde, tsjûge fan de Skotske kninejacht. De lea is him de oare deis stikken, mar sa'n tripke mei in âld streuper hied er dochs net graach misse wollen. Aeltsje fertelt dat Bert de kninesnipper har ek wolris in ree brocht hie. Aeltsje wie ferpleechster, dus dy koe der wol mei rêde no? Ik leau dat Aeltsje der trije dagen wurk mei hân hat om der kreaze poarsjes fan te meitsjen foar de friezer. Wer in oare kear kaam er mei in fazant. Mar allinne as Aeltsje har freon thús wie, oars joech er syn boadskip by de doar ôf. In frou allinne, dêr kinne je fansels net samar by yn 'e hûs, dêr komt praat fan. Sa binne de âlde, net útsprutsen regels no ien kear, dêr yn 'e Skotske heechlannen.
Wy ha syn frou Violet ek in kear meimakke, it minske hat de hiele jûn neat sein, Bert prate foar har. As ik har wat frege, seach sy Bert smeekjend oan. Earst oan 'e tee en de sûkeladereepkes, neffens pleatslik gebrûk, doe oan 'e iel en de bearenburch. De iel wie wol bysûnder, dat hiene sy beide nea earder hân. Amper in tosk mear yn 'e mûle, mar omdat iel sok fetlik iten is, glidet it samar troch 't kielsgat no? Tosk of gjin tosk, likegoed wie 't neffens it de knineman goed yn te nimmen, hy glimke mar troch. Popke hie him oan it begjin fan 'e jûn al geunstich stimd mei in pakje piiptabak en mocht de oare moarns mei te jeien op kninen. Dêr brûkt dizze man fretten foar, dy't er yn koukes hâldt. Frijsteat hjirre yn Rattray neffens Popke. Letter hearre wy dat Violet ûnder de kninejacht yn 'e auto njonken har man sit te gewearladen, dan kin er trochride.
Omdat ús gastfrou oerdei wurket, hingje ik wolris wask foar har op. Hast alle handoeken ha raffels, want sa alderferskuorrendst waait it dêre. De wask moat mei spesjale stoarmknipers ophong wurde, oars bist it kwyt. Sadreest it lêste guod ophong hast, is it earste suver al wer droech, by wize fan sprekken. It hûs hat oan twa, trije kanten útsjoch oer see en dochs rûkst de see net, typysk genôch.
Omdat it inkeld foarkomt dat Aeltsje ynsnijd rekket winterdeis, hat sy behalve in dozyn pakken hâldbere molke, ek in bôlebakmasine ta har foldwaan. Sadwaande wurde wy moarns wekker mei de rook fan farsk bakte bôle. Soms docht de kachel it net, dan slepe wy ús stuollen foar it rút om de sinnewaarmte op te heinen, nimme in hyt bad, of geane derút om in ein oer 't strân te rinnen, efkes oan de fjoertoer ta.
Dy fjoertoer stiet by floed yn 't seewetter, kinst der allinne by leech wetter oan ta komme. Der binne plannen om in tal fjoertuorren yn dy omkriten oan partikulieren te ferkeapjen. De bewenners dy't it tichtste by wenje ha rjocht fan earste keap. Wa wit as wy dêr wer ris útfanhûzje, dat wy dan de toerkeamer yn de fjoertoer taskikt krije!
Hoe't it is mei Bert en Violet? Och, dy earme Violet is yntusken ferstoarn, Bert húsmannet no wat allinne om yn in âld karavantsje en is slim ûnwennich fan syn Violet lov.
En Aeltsje? Dy hat it hûs te keap omdat har freon trije oeren riden fierderop wurket. Der ha al tsien gadingmakkers west om't hûs, dat skynt in soad te wêzen. En wy? In bôlebakmasine oantúgd fansels!
Auteursrechtelijk beschermd