Libbenselikser
Jitske Kingma
Net te swier tille
‘Do nimst dy boeken mei? Se steane ynpakt en der binne noch wol fan dy tassen.’
‘Ja, ik nim alle boeken mei.’
‘De goeie?’ frege myn kollega.
‘Jahaa.’
Wist ik dat dy kringen sa swier wiene? It wiene der mar hûndert, ik hie wolris 250 mei hân yn 'e trein, dichtbondeltsjes dan. Mar se pasten yn fjouwer grutte tassen en mei fjouwer tassen kinne je rinne: earst twa tassen hûndert meter foarút bringe, weromrinne om de oare op te heljen, itselde nochris, wer omkeare. It wie net fier. En yn mysels telde ik: ien, twa, trije. Ik wit út ûnderfining dat minsken my altyd helpe. Dêr hoech ik net helpleas foar te sjen. Gewoan dwaan as is it fanselssprekkend dat ik sa folle by my haw.
‘Dit sjocht der net echt handich út, sil ik ek twa tassen pakke?’
Meast is it in frou dy't my helpt. Diskear wie it in sigeunereftige slungel mei in lange sturt en burd.
‘It is oars wol ferrekte handich, sa kin ik twa kear safolle meinimme’, sei ik, en doe't er krekt wat te hastich trochrûn: ‘Der sitte boeken yn, allegear deselde.’
‘Ik rin der echt net mei fuort hear en sels net mei dy’, sei de jonge.
Wy setten alles yn 'e trein en ik gong der hymjend by sitten. Faze ien folbrocht.
Op it stasjon smiet ik earst twa tassen yn in klûs, de oare twa hyste ik op 'e fyts. Allinne spitich dat ik by de ûndergrûnse fytsestalling earst mei beide tassen de trep del rûn wie. De wei nei boppen wie krekt wat te steil en ik wie fierstente breed. By it lêste stikje krige ik it triuwke dat ik nedich hie om boppe te kommen. Tankewol mefrou.
De oare deis waard ik nei it stasjon brocht en soe earst nei de klûs om de oare tassen op te heljen. Hmm, kaartsje net yn 'e beurs. Der útsmiten tink doe't ik fan 'e moarn betocht hoe handich it wêze soe as ik net al dy noch te deklarearjen treinkaartsjes meinimme soe op reis. Gelokkich stie myn lift der noch en no koe 'k fuort de kaai meinimme, fergetten! Ik hie mar net tsjin myn lift sein dat ik it klûskaartsje dochs yn myn jasbûse fûn hie. Ik hie nammentlik justerjûn betocht dat ik fêst al dy kaartsjes der út smite soe en dus koe ik dat klûskaartsje better feilich yn 'e jasbûse dwaan. Mar goed dat ik dat net earder betocht hie oars hie 'k de kaai net hân, buorfrou soe hjoed mei fakânsje.
No wie ik moai op 'e tiid yn de trein en koe mei al myn guod in prachtich plak útsykje foar't it folslein folrûn. Mei it oerstappen wie it even nuodlik: trije minuten en fjouwer tassen, dat wie krap. Mar it slagge.
Yn Eindhoven helle de man my op mei wa't ik de ôfrûne moanne yntinsyf oan syn libbensferhaal wurke hie. Hoe't ik dy boeken hjir yn 'e goedichheid krigen hie?
‘Dat is in sport fan my, besykje safolle mooglik help te krijen troch sa min mooglik oandacht te freegjen.’
‘By my wie 't mei myn ferhaal presys oarsom’, sei er.
Dat wie 'k net mei him iens, mar ik liet it mar sa. Pas by it útpakken op 'e presintaasje seach ik dat ik ek hûndert ferkearde boeken mei hie. Mar hy fûn dat net slim, hy koe de kaften wol brûke en fûn de tassen sa handich.
‘Hoe is it ôfrûn mei de boeken?’ frege myn kollega de oare deis.
‘Dat ferhaal kin 'k op twa manieren fertelle’, sei ik.
Auteursrechtelijk beschermd